เมื่อ "คณะราษฏร์" สำนึกบาป เผยพระราชบันทึกจาก “สมเด็จพระนางเจ้ารำไพพรรณี” ... “จอมพล ป.เคยมาเฝ้าเขาพูดว่าอยากจะล้างบาป”!!!

เมื่อ "คณะราษฏร์" สำนึกบาป / เวทิน ชาติกุล / เพจเปาบุ้นจุ้น

 

ผมเคยเห็นบทความสักชิ้นหนึ่งเล่าว่า ก่อนจะสูญสิ้นอำนาจ จอมพล.ป เคยให้คนเขียนจดหมายไปถึง อ.ปรีดี (ที่อยู่ที่ฝรั่งเศส) เพื่อขออโหสิต่อกัน และขอให้ อ.ปรีดี กลับมาช่วยในการรับมือกับจอมพลสฤษดิ์ซึ่งกำลังก้าวทะยานขึ้นสู่อำนาจในขณะนั้น

ผมจำไม่ได้ว่าอ่านมาจากไหน หรือกระทั่ง อ.ปรีดี มีคำตอบกลับมาหรือไม่? อย่างไร?

แต่ท้ายที่สุดประวัติศาสตร์ก็บันทึกไว้ จอมพล.ป ตายที่ญี่ปุ่น อ.ปรีดีตายที่ฝรั่งเศส จบสิ้น 2 บุคคล "คู่คิด-คู่แค้น" ที่มีอำนาจมากที่สุดในช่วง 25 ปีแรกที่คณะราษฏร์ทำ "รัฐประหาร" ยึดอำนาจจากพระมหากษัตริย์ในปี 2475

 

 

2-3 วันมานี้ ข้อมูลประวัติศาสตร์ "อีกด้าน" ของคณะราษฏร์หลั่งไหลออกมา ผิดบ้าง ถูกบ้าง มั่วบ้าง จริงบ้าง รู้แล้วบ้าง ยังไม่รู้บ้าง นั่นคงเกินความรู้ของผมที่ไม่ได้แก่กล้าด้านประวัติศาสตร์จะไปวินิจฉัย

แต่ที่บอกได้แน่ๆ ข้อมูลเหล่านี้ "ไม่เคยได้ยินได้ฟัง" หรือ "ให้ความสำคัญ" จากนักวิชาการด้านประวัติศาสตร์(สาย ธรรมศาสตร์) ที่สืบทอดความคิดมาจากคณะราษฏร์โดยเฉพาะ อ.ปรีดี แต่อย่างใด

ในด้านหนึ่งที่รู้สึกเหมือนตัวเองได้ "เปิดหูเปิดตา" ในอีกด้านนั้นก็รู้สึกว่าตัวเอง "โง่แสนโง่" ที่รับรู้ เชื่อ เข้าใจ "ประวัติศาสตร์ข้างเดียว" อยู่นานและหลงคิดว่านั่นคือสรณะ

ในบรรดาข้อมูลที่ได้เพิ่งรับรู้รับทราบมีเพียงเรื่องเดียวที่ผมต้องอ่านซ้ำแล้วซ้ำอีก

อ.ปรีดี จอมพล.ป เป็นอย่างไรผมไม่รู้ แต่ผมเชื่อในเรื่องต่อไปนี้ที่ "สมเด็จพระนางเจ้ารำไพพรรณี" ทรงเล่า ตามที่ได้บันทึกเอาไว้ในหนังสือ "เบื้องแรกประชาธิปไตย"

"สมเด็จพระนางเจ้ารำไพพรรณี" พระบรมราชินีในรัชกาลที่ ๗ พระราชทานพระราชวโรกาสให้คณะกรรมการสมาคมนักข่าวแห่งประเทศไทยยุคนั้นเข้าเฝ้าฯ และทรงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นพระราชทาน
และยังพระราชทาน "พระราชบันทึก" อันเป็นประวัติศาสตร์ที่ใครก็บิดเบือนไม่ได้แก่คณะกรรมการสมาคมฯ เพื่อเผยแพร่ด้วย

 

 

"จอมพล ป.เคยมาเฝ้า เขาพูดว่า อยากจะล้างบาป เพราะทำกับท่าน (พระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๗) ไว้มากเหลือเกิน จากนั้นแล้วก็เลยไปสร้างโรงพยาบาลพระปกเกล้าไว้ให้ที่จันทบุรี ดูเหมือนจะสร้างไปทั้งหมด ๕ ล้านบาท"

สมเด็จฯ ทรงเล่าและทรงเท้าความย้อนไปก่อนที่จะเสด็จฯ กลับ (จากอังกฤษ) ว่า

"หลวงประดิษฐ์มนูธรรม พระยามานวราชเสวี เคยไปขอเข้าเฝ้าฯ บอกว่า ข้าพระพุทธเจ้าตอนนั้นยังเด็ก คิดอะไรหัวมันรุนแรงเกินไป ไม่นึกว่าจะลำบากยากเย็นถึงเพียงนี้ ถ้ารู้อย่างนี้ ก็คงไม่ทำ"

มันทำให้คิดใคร่ครวญ ชีวิตคน ใช่ว่ามันจะมีบทตอนเดียว บทบาทเดียว ถูก ผิด ดี เลว สุดท้ายแล้วจะอย่างไรก็ไม่พ้นเสียงเพรียกในมโนสำนึกแห่งบาปบุญคุณโทษ

ผู้อยู่หลัง ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรในเหตุการณ์(รวมถึงผมด้วย) กำลังเอาอดีตเข้าสัปประยุทธ์กัน เอาเป็นเอาตาย เพื่อสิ่งใด มองไปเบื้องหน้า ก็ยังไม่รู้ ไม่เห็นว่า บทตอนของชีวิต ของสังคม ของชาติ จะลงเอยลงแบบใด

ขณะที่บรรดาผู้ที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นั้น เมื่อเวลาผันผ่าน มองไปข้างหลัง ต่างพยายามลบล้าง "บาป" ที่เคยกระทำไว้ต่อกัน...ด้วยสำนึก

 

(บางตอน จากบทความของ เปลว สีเงิน)
 

เวทิน ชาติกุล / เพจเปาบุ้นจุ้น