น้ำตาไหล!!! อาจารย์ร่ายกลอนเล่าเรื่อง อาลัย "มะปิน" ศิษย์รัก เหยื่อฆ่าชิงไอโฟน เป็นคนชอบเสียสละ ผู้ปิดทองหลังพระ เป็นที่รักของทุกๆคน

จากกรณีนายวศิน เหลืองแจ่ม อายุ 26 ปี บัณฑิตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ (มศว) ถูกคนร้ายใช้อาวุธมีดแทงเข้าที่บริเวณด้านหลังและปาดลำคอจนเสียชีวิต ก่อนคนร้ายจะวิ่งไปซ้อนท้ายจักรยายนต์ที่จอดรออยู่หลบหนีไป โดยเหตุเกิดเมื่อช่วงกลางดึกวันที่ 4 ม.ค.ที่ผ่านมา บริเวณปากซอยสุคนธสวัสดิ์ 27 แขวงลาดพร้าว เขตลาดพร้าว กทม. ตามที่เสนอข่าวไปแล้วนั้น (อ่านข่าว : ที่สุดจากขุมนรก!!เปิดประวัติมือแทงโหดบัณฑิตมศว.เคยเข้าคุก 8 รอบ หลังฆ่าคนตายคืนเดียวกันตระเวนก่อเหตุซ้ำกับเหยื่อผู้หญิงอีก 2 ราย)
 

 

ล่าสุดสมาชิกเว็บไซด์พันทิป อุรุเวลา ได้โพสต์รูปภาพพร้อมข้อความแสดงความอาลัยต่อการจากไปของ "มะปิน" วศิน เหลืองแจ่ม บัณฑิตมศว.ที่ถูกคนร้ายฆ่าชิงทรัพย์อย่างโหดเหี้ยม โดยเป็นการแต่งกลอนเล่าเรื่องราว "อาลัย มะปิน วศิน เหลืองแจ่ม ศิษย์รัก" จากอาจารย์ถึงลูกศิษย์

 

อาลัย มะปิน วศิน เหลืองแจ่ม ศิษย์รัก

ไม่ได้เจอกันมานานแล้ว
แต่ไม่แคล้วได้ข่าวน่าใจหาย
เป็นข่าวเศร้ายิ่งกว่าข่าวทุกราย
หลับให้สบายอย่าอาวรณ์

มะปินเป็นนิสิตที่ดีมาก
ใครลำบากจะช่วยไม่หยุดหย่อน
บางครั้งช่วยงานเพื่อนไม่ยอมนอน
จะเมื่อก่อนหรือเมื่อไหนก็เหมือนเดิม

เป็นคนที่รักเพื่อนในรุ่นมาก
เพื่อนจะยากจะจนคอยช่วยเสริม
มีน้ำใจให้ทุกคนเป็นทุนเดิม
ทุกวันเพิ่มความดีมีน้ำใจ

ช่วยงานในสโมสรนิสิต
มีแต่มิตรไมตรีจะหาไหน
เสียสละทุกอย่างไม่ว่าเรื่องใด
ปิดทองหลังพระไซร้ก็หลายครั้ง

เป็นคนดีที่ดีจริงและยิ่งใหญ่
ชอบช่วยคนทั่วไปให้มีหวัง
อายุน้อยแค่นี้มีพลัง
จิตอาสาทุกครั้งไม่เกี่ยงงอน

ชอบช่วยเหลือสังคมอุดมช่วย
จะจนรวยช่วยหมดไม่เคยถอน
ไม่เคยบ่นหรือว่าใครในทุกตอน
คืออาภรณ์ดังเพชรสะเก็ดงาม

หลับให้สบายนะครับอย่าเป็นห่วง
ใจทุกดวงให้มะปินจงอร่าม
สู่สุคติปรากฏและงดงาม
ให้คุณงามความดีส่งผลบุญ.

เรื่องสั้นอาลัยมะปิน วศิน เหลืองแจ่ม (ดัดแปลงจากเรื่องจริง)

วันนั้นผมยุ่งจนลืมนัดเด็กมาช่วยงาน ขณะที่กำลังยุ่งๆอยู่ มะปินก็เดินเข้ามาในห้อง

"อ้าวจารย์ ยังไม่กลับอีกเหรอ ดึกแล้วนะ"

"ยังอ่ะ เอกสารยังจัดไม่เสร็จเลย พรุ่งนี้มีงานแต่เช้า"

มะปินหันรีหันขวาง "แล้วพวกสโมไปไหนกันหมดอ่ะ"

ผมตอบเขา "เห็นเตรียมค่ายกันอยู่ ผมไม่อยากกวน"

"งั้นผมช่วยนะ" มะปินนั่งลงช่วยแบบไม่ต้องคิด

"จะไหวเหรอ เห็นเพิ่งซ้อมกีฬามา" ผมถามด้วยความเป็นห่วง

"ไหวครับ ผมยังหนุ่มอยู่นะ จารย์เอากองนั้นมาให้ผมเถอะ"

ผมส่งเอกสารกองโตให้เขา

"ทำไมรองคณบดีต้องมาทำอะไรอย่างนี้ด้วย"

"งานมันล้นอ่ะ ก็ต้องช่วยๆกัน จะสั่งอย่างเดียวไมไ่ด้หรอก"

มะปินเงียบไปพักนึงก่อนจะพูดต่อ "ได้ข่าวว่าจารย์จะลาเรียนเอกเหรอ"

"ใช่ มหาลัยไม่ยืดหยุ่นอีกแล้วล่ะ"

ผมถามบ้าง "แล้วมะปินล่ะ จบแล้วจะเรียนต่อเลยไหม"

มะปินทำท่าคิด "ยังไม่แน่ครับ สองจิตสองใจ"

เงียบสักพักเขาก็พูดต่อ "แต่ผมก็มีความฝันนะจารย์ ผมอยากจะเรียนทางด้านการบินต่อ หรือเป็นนักบินเลยก็ได้"

"อย่างนี้ก็ต้องเริ่มวางแผนแล้วสิ"

"ผมอยากบินไปหลายๆที่ ผมว่าเป็นนักบินนี่สนุกดีนะ รายได้ดี จะได้เลี้ยงพ่อแม่ได้อ่ะครับ"

ผมยิ้มให้เขา "คิดดีนี่ ถ้าคิดอะไรก็ต้องรีบทำนะ ต้องค่อยๆวางแผนไป อย่าหยุดคิด อย่าหยุดฝัน เดี๋ยวเราก็ทำได้เองแหละ"

ดึกแล้ว มะปินช่วยผมจัดเอกสารจนเสร็จ

"ขอบคุณมากนะมะปิน ถ้าไม่ได้มะปินช่วย ผมคงแย่"

"ไม่เป็นไรครับจารย์ จารย์ก็ช่วยน้องๆ ผมก็ช่วยจารย์ ทำอะไรได้ก็ทำๆกันไป"

พอออกจากห้อง ผมล็อคห้องเสร็จ เราก็เดินออกจากมหาวิทยาลัย

"คืนนี้เงียบจังครับจารย์"

เขาเงียบไปสักพักก็พูดต่อ "จารย์จบเอกแล้วจะมาสอนต่อรึเปล่าครับ"

"ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น"

"อืม ก็คงอีกนานเลย"

พอถึงประตูมหาวิทยาลัย เราต้องเดินไปคนละทาง มะปินยกมือไหว้ผม

"ไปก่อนนะจารย์ แล้วค่อยเจอกันใหม่"

ผมรับไหว้ "วันนี้ขอบใจมากนะ ไมไ่ด้มะปินมาช่วย ผมคงแย่เลย"

"ไม่เป็นไรครับจารย์ ผมไปก่อนนะ"

"โชคดี แล้วเจอกัน"

หลังจากวันนั้น เราก็ยังไม่ได้เจอกันอีกเลย

หลับให้สบายนะครับมะปิน.

 

 

เรียบเรียง Amity

ขอบคุณ ที่มา https://pantip.com/topic/35981433