หนุ่มโพสต์เฟซ ได้รับผลข้างเคียงจากการปลูกถ่ายไขกระดูก ทำให้รูปลักษณ์ต่างจากคนปกติทั่วไป กับกำลังใจที่ทำให้เขาสู้ต่อ แม่ครับผมกลับมายิ้มได้

บทความนี้เชื่อเหลือเกินว่า จะเป็นกำลังใจในการใช้ชีวิตสำหรับคนหลายคนได้เลยทีเดียว เมื่อเพจเฟซบุ๊ก "Sam's Story" ได้โพสต์เรื่องราวของตัวเอง โดยมีเนื้อหาว่า

 

 

 

ผลข้างเคียงจากการปลูกถ่ายไขกระดูก ประกอบกับการแพ้ยาอย่างรุนแรง ทำให้ผมมีรูปลักษณ์ ที่ดูต่างจากคนปกติทั่วไป
.
ผมถูกทุกคนที่ผมมองเห็น จ้องมองตั้งแต่หัวจรดเท้า หลายคนมีสีหน้าที่ไม่เป็นมิตรไม่อยากให้ผมเดินไปใกล้ หลายคนจูงลูกหอบหลาน เดินหนีผมไป...
นี่เฉพาะที่มองเห็น 
.
แม่ค้าขายอาหารตามสั่งเคยตวาดใส่ผม ตอนที่ผมขอให้เค้าช่วยล้างกระทะด้วยน้ำยาล้างจาน หลังจากที่กระทะจานนั้นผัดกระเพราสีแดงฉานจากพริกสดมาก่อน เพราะผลข้างเคียงจากการรักษาทำให้ผิวหนังของผมบางทั้งตัว รวมไปถึงภายในปากและลิ้น ที่ช่วงแรกบางจนมีเลือดซึมออกมาตลอดเวลา 
.
ผมทำได้แค่เพียงกลับบ้านมานอนกอดเข่าอยู่ใต้ผ้าห่ม แอบร้องไห้คนเดียว เพราะไม่อยากให้คุณพ่อคุณแม่เห็นน้ำตาแห่งความทุกข์ทรมาณทางจิตใจในตอนนั้น
.
แต่ด้วยปฏิกิริยาจากคนรอบข้างที่ชัดเจน จึงเป็นไปไม่ได้ที่คุณแม่จะไม่รู้ถึงสิ่งที่เกิดกับผมในทุกๆวัน
.
มีอยู่วันนึงผมไปร้านก๋วยเตี๋ยวกับคุณแม่ มีคุณลุงคนนึง เดินมานั่งโต๊ะติดกับโต๊ะตัวที่พวกเรานั่งอยู่ ทันทีที่คุณลุงหันมาเห็นผม คุณลุงก็เริ่มแสดงท่าทีหวาดกลัว และรีบลุกออกไปในทันที
.
เป็นอีกครั้งที่ผมมีน้ำตาซึมออกมา วันนั้นผมบอกคุณแม่ว่าเรากลับกันเถอะ ผมไม่อยากกินแล้ว แต่วันนั้นไม่ได้มีแค่ผมมีเป็นคนเสียน้ำตา... คุณแม่ก็เช่นกัน
.
ที่จริงวันนั้นผมไม่ได้เพียงแค่ไม่อยากกินก๋วยเตี๋ยว
ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วด้วยซ้ำไป
.
ผมผ่านการต่อสู้กับมะเร็งมาอย่างหนักหนาสาหัส ผมผ่านการฉายรังสีมา 24 ครั้ง รับยาเคมีบำบัดมาทั้งหมด 36 ครั้ง ปลูกถ่ายไขกระดูกอีก 1 ครั้ง เส้นเหลือดทุกเส้นของผมไหม้กรอบจากยาเคมีบำบัด เส้นทุกเส้นที่เจาะให้ยาได้บนร่างกาย ถูกเข็มแทงเข้าไปทั่วตัว ทั้งมือซ้าย มือขวา แขนซ้าย แขนขวา และขาซ้าย ขาขวา
.

 

 

 

คนที่ตัดสินเราเค้าไม่มีทางรู้ว่าเราผ่านอะไรมาบ้าง
และมันไม่ใช่เรื่องที่เค้าจำเป็นต้องรู้

คนที่ควรรู้ว่าตัวของเราก้าวผ่านอะไรมาบ้างคือตัวของเราเอง

อย่าคาดหวังให้คนอื่นมาเข้าใจเรา

จง ' เข้าใจ' และ 'ภูมิใจ' ในตัวเอง เพื่อตัวเราและครอบครัว

ผมคิดแบบนั้นในวันนั้น และความคิดนั้นทำให้ผมมีวันนี้

เขียนมาซะยืดยาว เพียงแค่อยากจะบอกคุณแม่ว่า

" แม่ครับ วันนี้ลูกชายของแม่คนนี้กลับมามีรอยยิ้มได้อีกครั้งแล้วนะครับ ขอให้คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วง ลูกของแม่คนนี้จะใช้ชีวิตให้มีความสุข และเป็นประโยชน์กับสังคมให้มากที่สุดเท่าที่ลูกคนนี้จะทำได้

คุณแม่ไม่ต้องร้องไห้อีกแล้วนะครับ

... รัก "

#ก็แค่มะเร็งจะเซ็งทำไม
#เพราะหัวใจให้ไปต่อ
#โลกที่เห็นเป็นอย่างที่คิด

 

 

 

Cr.Sam's Story