ระวังตัวให้ดี เผยบาปของการโกหก และป้ายสีใส่คนอื่น อ่านแล้วคุณจะไม่กล้าทำอีกต่อไป

การโกหก แท้จริงแล้วรู้ว่าความจริงเป็นอย่างไร แล้วใช้กำลังใจบิดเบือนความจริงนั้น พูด เขียน หรือใช้วิธีใดๆ โน้มน้าวให้ผู้อื่นรับรู้ความจริงผิดไป อาจเพี้ยนมาก อาจเพี้ยนน้อย

ยิ่งความจริงถูกบิดเบือนให้เพี้ยนมากเท่าใด  จิตวิญญาณของผู้บิดเบือนยิ่งเพี้ยนมากเท่านั้น

พูดง่ายๆ คือ ยิ่งโกหกบ่อย เท่ากับยิ่งออกแรงดัดจิตให้ผิดรูป ดัดเอง เพี้ยนเอง ไม่เป็นธรรมชาติ และเมื่อมุสาวาทกรรมได้ที่เผล็ดผล ย่อมเกิดวิบาก บันดาลให้ใครบางคนมาใส่ไคล้ หรือเกิดเหตุบางอย่างพอดิบพอดีที่จะให้ใครต่อใครหลงเข้าใจผิด

อย่างไรก็ตาม การโกหกด้วยความตั้งใจให้เกิดอะไรกับใคร เป็นตัวกำหนดอย่างแท้จริงว่าจะไปเจอจุดหมายปลายทางร้ายดีขนาดไหน

โกหกเพื่อช่วยผู้อื่น ฟบาปครึ่ง บุญครึ่ง นับว่าใจดี ไม่ใช่ใจร้าย

เมื่อกรรมในการโกหกเผล็ดผล ย่อมเจอเรื่องครึ่งร้ายครึ่งดี แม้ถูกใส่ไคล้ให้รู้สึกแย่ไปพักหนึ่ง ก็อาจกลับร้ายกลายเป็นดี เมื่อเหตุการณ์คลี่คลายให้คนรู้สึกเห็นใจมาก ได้รับการชดเชยให้มีความสุข มีกำลังใจ

โกหกเพื่อเอาหน้ารอด ในเรื่องที่ไม่ก่อให้เกิดความเดือดร้อนกับใคร

ไม่ได้บาปนัก แต่ใจไม่ตรง ไม่ซื่อ เป็นชนวนให้เกิดความคด เมื่อกรรมในการโกหกเผล็ดผล ย่อมเป็นผู้รับผลดีที่บิดเบี้ยว เช่น มีบุญจะทำให้เป็นผู้มีรูปงาม แต่ออกมาแบบสวยไม่เสร็จ หล่อไม่เป๊ะดูแล้วเกือบใช่ แต่ไม่ใช่ มีอะไรผิดๆ แปลกๆ ไป

โกหกเพื่อผลประโยชน์ บาปเริ่มแรง เพราะชนวนโกหกเกิดจากความโลภ

อยากได้ถึงขั้นดัดแปลงความจริงให้เพี้ยนไป สังเกตว่าเมื่อตกลงปลงใจโกหกเพื่อผลประโยชน์ จะมีบันไดให้พัวพันกับเรื่องร้ายๆ คิดร้ายๆ และทำให้รู้สึกว่าตัวเอง ใจร้ายได้มากขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อกรรมในการโกหกเผล็ดผล ย่อมสมกับโทษานุโทษ เช่น ถ้าโกหกเอาประโยชน์ส่วนตน ทำให้คนอื่นเสียหายมาก ก็ย่อมถึงขั้นทรัพย์พินาศ อาจด้วยอำนาจโจร อำนาจภัยพิบัติ หรือมีใครใส่ความจนล่มจมก็ได้

โกหกเพื่อป้ายความผิด คือ ตนเองรักตัวกลัวผิด

เลยโยนขี้ให้คนอื่นรับผิดไปแทน อันนี้ประกันความใจร้ายร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะถ้าไม่เหี้ยมพอก็ทำไม่ได้ ต้องรู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองผิด และต้องรู้อยู่เต็มอกว่า โยนบาปแล้วคนอื่นเดือดร้อนแน่ การโกหกประเภทนี้เอง ที่ควรแก่การกล่าวว่า เป็นต้นตอ ต่อยอดบาปได้ทุกชนิดไม่อั้น

เมื่อกรรมในการโกหกเผล็ดผล โอกาสรอดจากอบายภูมิคงยาก เพราะใจร้ายๆ ย่อมเหมาะกับที่ร้ายๆ หากเป็นสัตว์ ก็ต้องเป็นพวกแพะรับบาป  มีชีวิตไว้ถูกบูชายัญ โดยไม่ได้ทำผิดอะไรเลย

ธรรมชาติออกแบบสมองมนุษย์มาแบบหนึ่ง ที่ทำให้พวกเราไม่นึกอยากโกหก คือ เมื่อจะโกหก สมองต้องทำงานหนัก 

หนึ่ง คือกดสมองส่วนที่รู้ความจริงไว้

สอง คือเปิดสมองส่วนที่ฝืนสร้างเรื่องใหม่ขึ้นมา

สาม คือเค้นคำหรือภาษากายให้คนอื่นเชื่อ

การโกหกแต่ละครั้ง จึงเหนื่อยกว่าพูดเรื่องจริงสองเท่าสามเท่า และทำให้รู้สึกผิด รู้สึกแย่กับตัวเองได้ง่าย และนี่เอง คือเหตุผลว่าทำไมคนดี แม้เมื่อต้องโกหกเพื่อช่วยผู้อื่นแค่ครั้งเดียว ก็รู้สึกไม่ดี ไม่นึกอยากทำอีกเลย

แต่หากโกหกจนชิน จนชำนาญ สมองเพื่อโกหกจะทำงานเบาลง รู้สึกว่าพูดได้ไหลรื่นขึ้น จึงรู้สึกผิดน้อยลง หรือไม่รู้สึกผิดเลย และนั่นก็เป็นเหตุผลว่าทำไมคนชั่ว แม้เมื่อโกหกเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว หรือโกหกเพื่อป้ายความผิดให้ใครต่อใคร จึงรู้สึกเฉยๆ แถมนึกสนุกอยากทำอีก

 

Cr.คุณดังตฤณ