ประวัติศาสตร์ไทย-ลาวบ้านพี่เมืองน้อง แล้วเหตุใด!? ไม่ยอมส่งพวกหมิ่นให้ประเทศไทย

หลังจากที่เรานำเสนอข้อมูล ผู้กระทำความผิดคดีหมิ่นสถาบันฯ และหลบซ่อนอยู่ในต่างประเทศ ซึ่งประเทศที่มีผู้ต้องหาหลบซ่อนอยู่มากที่สุดนั่นคือประเทศไทย มีมากกว่า 10 คน  ซึ่งในนั้นก็จะมีคนที่เป็นระดับแกนนำ นักวิชาการ และกลุ่มแดงฮาร์ดคอ ที่เรารู้จักและคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี อาทิ

นายสุรชัย ด่านวัฒนานุสรณ์ หรือสุรชัย แซ่ด่าน นักวิชากลุ่มแดงสยาม ซึ่งปัจจุบัน หนีไปกบดานอยู่ย่านชานเมืองหลวง ของประเทศลาว และเปิดสถานีวิทยุออนไลน์ เพื่อออกอากาศรายการปฏิวัติประเทศ มาตั้งแต่ปลายปี 2558

โกตี๋ เรดการ์ด หรือ วุฒิพงศ์ กชธรรมคุณ แกนนำเสื้อแดงปทุมธานี  ซึ่งมาตั้ง กลุ่มสหายหมาน้อย ไปขายก๋วยเตี๋ยวอยู่ที่ประเทศลาว

และกลุ่มสุดท้ายคือ กลุ่มลุงสนามหลวง หรือ ชูชีพ ชีวะสุทธิ์ นักธุรกิจที่หลบหนีคดี 112 ไปอาศัยอยู่ประเทศจีน เมื่อหลายปีก่อน หลังรัฐประหาร 2557 ย้ายจากจีน มาเช่าอพาร์ทเมนท์อยู่ในประเทศเพื่อนบ้าน เป็นคนวางแผนทำ ‘วิทยุออนไลน์ใต้ดิน’ โดยมีกลุ่มไฟเย็นเป็นฐานกำลังสำคัญ สมาชิก  ประกอบด้วย ไตรรงค์ สินสืบผล (ขุนทอง ไฟเย็น)  รมย์ชลี สมบูรณ์รัตนกูล (แยมมี่ ไฟเย็น) สหายร้อยสิบสอง (นักเขียนชื่อดัง) และสหายยังบลัด

สำหรับประเทศไทยกับสาธารณรัฐประชาชนลาวนั้น เพื่อนบ้านที่ถือเป็นบ้านพี่เมืองน้องมีประวัติศาสตร์ความสัมพันธ์มาอย่างยาวนาน แต่ทำไมถึงยอมให้ที่พักพิงกับคนกลุ่มนี้และไม่ยอมส่งตัวผู้ร้ายข้ามแดนให้

 

ซึ่งในประวัตศาสตร์ของลาวในอดีตนั้น

หลังจากที่ประเทศลาวได้ประกาศเอกราชอย่างสมบูรณ์จากฝรั่งเศสในปีพ.ศ.2496 ภายหลังจากฝรั่งเศสรบแพ้เวียดนามที่เดียนเบียนฟู

พ.ศ. 2502 เจ้าสว่างวัฒนาจึงขึ้นครองราชย์เป็นเจ้ามหาชีวิต เหตุการณ์ในลาวยุ่งยากมาก ขณะนั้นลาวได้แบ่งเป็น 2 ฝ่าย คือฝ่ายสนับสนุนระบบกษัตริย์ในนครหลวงเวียงจันทร์(ฝ่ายขวา)ได้รับการสนับสนุนจากสหรัฐโดยCIA ไทย และชาวม้ง

 

กับฝ่ายขบวนการประเทศลาว(ฝ่ายซ้าย)โดยได้รับการสนับสนุนจากเวียดนาม และโฮจิมินห์และพรรคคอมมิวนิสต์ของเวียดนาม

ซึ่งขณะเดียวกันในช่วงนั้น ประเทศไทยเราถูกลัทธิความเชื่อเรื่องคอมมิวนิตส์ แพร่แนวคิดจนขยายเป็นวงกว้างจัดตั้งพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทยจนมีมติให้สมาชิกพรรคเข้าไปฝึกอาวุธเพื่อป้องกันตนเองที่ประเทศลาว และเรียนโรงเรียนการทหารที่ประเทศเวียดนามซึ่งก็ได้ร่วมกับฝ่ายเวียดนามใต้ด้วย

เหตุการณ์ทางการเมืองในระยะเวลาไม่นานหลังจากนั้นบังคับให้ลาวต้องกลายเป็นสมรภูมิลับของสงครามเวียดนาม และเป็นปัจจัยก่อให้เกิดการรัฐประหารและสงครามกลางเมืองที่ยืดเยื้อ ภายใต้การแทรกแซงของชาติต่างๆ ทั้งฝ่ายคอมมิวนิสต์และฝ่ายโลกเสรี

จนกระทั่งในปี พ.ศ. 2518 พรรคประชาชนปฏิวัติลาว ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากสหภาพโซเวียตและเวียดนามเหนือ โดยการนำของเจ้าสุภานุวงศ์ ก็ยึดอำนาจรัฐจากรัฐบาลประชาธิปไตยโดยมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุขของเจ้ามหาชีวิตศรีสว่างวัฒนา ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลฝรั่งเศสและสหรัฐอเมริกาสำเร็จ เจ้ามหาชีวิตศรีสว่างวัฒนาทรงยินยอมสละราชสมบัติ

พรรคประชาชนปฏิวัติลาวจึงประกาศสถาปนาประเทศลาวเป็น "สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว" อย่างเป็นทางการในวันที่ 2 ธันวาคม พ.ศ. 2518 โดยยังคงแต่ตั้งให้อดีตเจ้ามหาชีวิตเป็นที่ปรึกษาของรัฐบาลระบอบใหม่ แต่ภายหลังพรรคประชาชนปฏิวัติลาวก็ได้กุมตัวอดีตเจ้ามหาชีวิตและมเหสีไปคุมขังในค่ายกักกันจนสิ้นพระชนม์ เนื่องจากความขัดแย้งทางการเมืองในเวลาต่อมา

ซึ่งจากประวัติศาสตร์ในอดีตจะเห็นได้ว่า ประเทศไทยก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ของลาวมาโดยตลอดทั้ง 2 ฝ่าย คือฝ่ายลาวขวา และฝ่ายลาวซ้าย

ซึ่งกลุ่มคนในปัจจุบันอย่างนายสุรชัย แซ่ด่าน  เดิมทีเป็นที่รู้จักดีในการเมืองช่วงหลังเหตุการณ์ 6 ตุลา จากการเป็นสมาชิกคนสำคัญของพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย (พคท.) ทื่เคลื่อนไหวแบบยุทธวิธีกองโจรในป่า ซึ่งก็อาจเป็นไปได้ที่นายสุรชัย จะมีกลุ่มคนที่เคยเคลื่อนไหวร่วมกันกับพรรคคอมมิวนิตส์ในอดีตคอยให้ความช่วยเหลืออยู่ในปัจจุบัน

แต่นอกจากความสัมพันธ์แบบประเทศบ้านพี่เมืองน้องแล้ว ทั้ง 2 ประเทศมีความสัมพันธ์อันดี มีการประสานงานมาโดยตลอด และเรายังมีสนธิสัญญาขอส่งตัวผู้ร้ายข้ามแดน ลงนามเมื่อวันที่ 5 มี.ค.2542

ที่ระบุไว้ในสนธิสัญญา ตกลงที่จะส่งให้แก่กันและกัน ซึ่งตัวบุคคลที่พบในดินแดนของภาคีคู่สัญญาฝ่ายหนึ่ง ซึ่งถูกดำเนินคดี ถูกฟ้อง ถูกตัดสินว่ามีความผิด หรือถูกต้องการตัวเพื่อบังคับการ ลงโทษตามคำพิพากษาศาล สำหรับการกระทำความผิดที่ส่งผู้ร้ายข้ามแดนได้ โดยเจ้าหน้าที่ทางศาลของรัฐที่ร้องขอ คำว่า เจ้าหน้าที่ทางศาล จะรวมถึง เจ้าหน้าที่ตำรวจและพนักงานอัยการ ซึ่งทำหน้าที่ดำเนินคดีหรือฟ้องบุคคลดังกล่าว ตามกฎหมายของภาคีคู่สัญญาแต่ละฝ่าย  ซึ่งในการติดต่อประสานงานแต่ครั้งต้องทำผ่านช่องทางการทูตเพียงเท่านั้น

โดยรายงานข่าวแจ้งด้วยว่า กลุ่มผู้ต้องหาที่หลบหนีอยู่ในประเทศลาวหลายคน ได้พยายามขอลี้ภัยไปยังประเทศอื่น โดยหวังที่จะได้รับความช่วยเหลือจากสำนักงานข้าหลวงใหญ่ผู้ลี้ภัยสหประชาชาติหรือยูเอ็นเอชซีอาร์ เหมือนกับกรณีของ นายศรัณย์ ฉุยฉาย หรืออั้มเนโกะ ที่ขอลี้ภัย ให้เป็นพลเมืองของประเทศฝรั่งเศส และน.ส.สุดา รังกุพันธ์ ที่ลี้ภัยไปประเทศสหรัฐอเมริกาไปก่อนหน้านี้

 

เรียบเรียงโดย อุดร สำนักข่าวทีนิวส์