เวทนา น้ำตาท่วม!! ด.ช.พิการ" นอนร้องไห้เรียกหาแม่ทุกคืน แถมยังชอบพูดคนเดียว ยิ่งได้ฟังเรื่องราวในอดีต จุกอกพูดไม่ออก ปวดร้าวเกินบรรยาย!!

 

วันที่ 11 มี.ค.2560 ผู้สื่อข่าวรายงานว่า เฟซบุ๊ก วรณัน สาระศาลิน ได้เผยแพร่เรื่องราวสุดรันทด สะเทือนใจสุดๆ ของ ด.ช.วัย 11 ปี ที่พิการมาตั้งแต่อายุยังน้อย ทั้งตาบอด 2 ข้าง หูได้ยินข้างเดียว แถมยังเดินไม่ได้ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ซ้ำร้ายไปกว่านั้นแม่ที่เลี้ยงมาตั้งแต่เกิดยังเสียชีวิตจากไป ทำให้ต้องอยู่กับยายเพียง 2 คน ก่อนจะพบว่า ด.ช. รายนี้ยังมีอาการเก็บกด แถมยังชอบพูดคนเดียวอีกด้วย

 

#ผมคิดถึงคนบนฟ้าครับ...แม่กลับมาหาหนูได้มั๊ย??

 

ด.ช.นันทพงศ์ โพธิ์เทศ์ อายุ11 ปี..ตามมี ตามเกิด ตาบอด หูไม่ได้ยิน เดินไม่ได้ ไม่ได้เรียนหนังสือ แม่ตาย!!!

 

(เด็กคนนี้อยู่ที่ 24.ม.7ต.หนองโอ่ง อ.อู่ทอง จ.สุพรรณบุรี) "ตาอั่ม อู่ทอง" หนูคิดถึงคนบนฟ้าครับ(แม่ของน้อง) น้องนัน ที่ตาอั่ม เคยเห็นมาตั้งแต่เด็กๆวันเวลาผ่านมา11 ปี  ครั้งนัน...เราเจอกัน #ครั้งแรกน้องก็ทำ..ตาอั่ม น้ำตาไหล  ตอนเเข้าช่วยเหลือเด็กพิการอายุน้อยที่ยากจนและพ่อแม่ แยกทางกัน สมัยยังนั้นไม่มีเฟสบุ๊คเหมือนสมัยนี้

 

ครั้งที่สอง..ตอนนั้น ตาอั่ม ยิ่งสะเทือนใจที่สุดเข้าไปอีก เพราะแม่แท้ๆที่คอยเลี้ยงดูน้องที่แยกทางกับพ่อ(ตาย) แม่น้องเสียชีวิตเพราะแม่น้อง เกิดอาการลมชักขณะทำนา ลมชักกำเริบล้มหน้าคว่ำหน้าแช่น้ำเสียชีวิตจากไป  น้ำในนาประมาณท่วมแค่ท่วมหลังฝ่ามือ**ตอนเกิดเหตุไม่มีคนเห็น ทำให้แม่น้องขาดอากาศใจเสียชีวิต.. ย้ำนะครับน้ำตื้นแค่ท่วมหลังฝ่ามือ(แม่มีโรคประจำตัวคือ..ลมชัก)

ตอนนั้นตาอั้มยังช่วยงานทีมข่าวไทยรัฐ..ข่าวแม่น้องลงหนังสือพิมพ์ หัวข้อว่า หลังจากแม่เสียชีวิต น้องก็นอนร้องไห้เรียกแม่ทั้งคืน บอกว่าคิดถึงแม่ที่อยู่บนฟ้า ยายต้องคอยปลอบว่าแม่ไปเป็นนางฟ้าอยู่บนฟ้า บ้างครั้งต้องอ้างว่าแม่ไปทำธุระที่นั่น ที่นี่ เดี๋ยวแม่ก็กลับมาน้องถึงจะหยุดร้องไห้...รอแล้วรอเล่าแม่ก้ไม่กลับมา ทุกวันก้ยังต้องบอกอย่างนี้อยู่...แม่นอนด้วยกันกับน้องมาตั้งแต่เกิด เป็นธรรมดาที่เด็กจะร้องเรียกหาแม่คนรอบข้างแม้แต่ตัว ตาอั่มเองก็มักหดหู่และเศร้าใจ น้ำตาไหลทุกครั้งที่ได้ยินเสียงน้องร้องไห้เรียกหาแม่ตัวเอง..ตอนนั้น..ตาอั่มได้แค่ช่วยเหลือเล็กๆน้อยๆตามกำลังตอนนั้นสื่อยังไม่กว้างแบบทุกวันนี้

 

ครั้งที่สามที่ได้เจอกัน(ล่าสุด)หลังจากผ่านมา 11 ปี ครั้งนี้น้องโตขึ้นมาก พร้อมกับอาการเก็บกด เก็บตัวชอบอยู่คนเดียว บางครั้งมีคนไปพูดคุยน้องก็จะมีอาการก้าวร้าวใส่บ้างไม่ชอบ ไม่พอใจ ..น้องกลายเป็นเด็กไม่ค่อยพูดคุย ที่สำคัญสมัยเล็กๆตาน้องยังพอมองเห็นบ้าง แต่ตอนนี้ตาน้องทั้งสองข้างกลับบอดสนิทมองอะไรไม่เห็นเลย และยังมีอาการหูไม่ได้ยิน(ได้ยินข้างเดียว)น้องเดินไม่ได้เพราะขาทั้งสองใช้งานไม่ได้ น้องนั่งอยู่บนรถเข็นเหล็กที่ญาติพี่น้องทำให้ ตอนนี้น้องอยู่กับยาย 2คน และไม่ได้เรียนหนังสือเพราะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ น้องชอบนั่งคุยคนเดียว..

 

น้องมีความสุขอยู่ในโลกส่วนตัวของน้องคนเดียวแต่ผมเห็นแล้วรู้สึกเป็นห่วง...อยากให้น้องได้ออกมาเรียนรู้ในโลกกว้างกว่านี้น่าจะดีกว่า..อย่างน้อยก็เรื่องเรียนเพราะน้องอ่านหนังสือและเขียนหนังสือไม่ได้เลย(ว่าง่ายๆไม่มีความรู้)

 

ชะตากรรมช่างซ้ำเติมไม่หยุดไม่หย่อนซะจริงๆโธ่ชีวิตหน่อชีวิต อยากให้น้องคนนี้ได้เรียนหนังสือและมีเพื่อนชีวิตจะได้สดใสมากกว่านี้ จะได้ไม่ซึมเศร้าอย่างน้อยจะก็ได้มีเพื่อนเล่นเหมือนเด็กคนอื่นๆเขาที่สำคัญน้องจะได้อ่านหนังสือออกและช่วยเหลือตัวเองได้

 

#ฝากหน่วยงานพื้นที่เข้าไปช่วยเหลือดูแลหน่อย..สงสารเด็กมัน

ทั้งสภาพจิตใจและความเป็นอยู่รวมถึงเรื่องการศึกษา

ที่มา : ตาอั่ม อู่ทอง (วรณัน สาระศาลิน)

FB:worranan sarasalin (ตาอั่ม อู่ทอง)

 

เรียบเรียง เนื้อหา : พัทธนันท์ ทีนิวส์