เหตุใดถึงไม่มีคนเก็บค่าโดยสารหลวงปู่ตื้อ ... แม้นั่งคนเดียวในรถก็ยอม!!!

หลวงปู่ลิ้นทองเล่าเหตุการณ์ดังนี้

เส้นทางเชียงใหม่-แม่แตง ในสมัยนั้นยังไม่เจริญเอามากๆแต่ก็มีรถยนต์โดยสารวิ่งรับส่งผู้คนบนเส้นทางสายนี้แล้ว

ในปีที่หลวงปู่ตื้อกำลังบุกเบิกสร้างวัดป่าท่านจะต้องเดินทางไปๆมาๆระหว่างอำเภอแม่แตงกับตัวเมืองเชียงใหม่เพื่อทำธุระในการก่อสร้างจึงจำเป็นต้องขึ้นรถโดยสารประจำทางไปมาอยู่บ่อยๆพวกรถโดยสารจะชินตากับภาพหลวงตาพระป่าแก่ๆกับศิษย์ชาวเขาผู้เฒ่าที่โกนหัวนุ่งขาวห่มขาวสะพายย่ามเดินตามต้อยๆพวกรถโดยสารคงจะรำคาญและหมั่นไส้หลวงตาพระป่ารูปนั้นเอาการอยู่เพราะว่าพอขึ้นไปนั่งบนรถปุ๊บพระหลวงตาก็เอาเท้าขึ้นนั่งขัดสมาธิบนเบาะปั๊บแล้วก็หลับตาปี๋เฉยโดยไม่สนใจใคร

 

ช่างน่าเบื่อหน่ายและน่ารำคาญจริง ๆ  ผู้โดยสารคนอื่นๆนั่งห้อยขาเบาะเดียวนั่งได้๓-๔คนแต่หลวงตาแก่รูปนั้นนั่งเอ้เตอยู่คนเดียวเด็กหนุ่มกระเป๋ารถจึงพูดกึ่งขอร้องกึ่งไม่พอใจ

“ป้อหลวง...ตุ๊เจ้าตื่น...ตื่น...เอาตีนลงจากเบาะเน่อ”

“ลงบ่ได้”  หลวงปู่ตอบทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่

กระเป๋ารถเริ่มโมโหเลือดขึ้นหน้าขณะนั้นรถกำลังตระเวนรับส่งผู้โดยสารตามรายทางกระเป๋าหนุ่มกล่าวสบถเสียงดัง  “มันเป็นอะหยังหือ...จึงเอาตีนลงบ่ได้”  พร้อมกันนั้นก็เอามือกระชากขาของหลวงปู่เพื่อเอาลงจากเบาะ

ทันใดนั้น... ครืด...ครืด...ครืด...ฉึก!  เครื่องยนต์ดับสนิทรถโดยสารหยุดกึกอย่างฉับพลันผู้โดยสารทั้งคันหัวคะมำไปตามๆกัน

หลวงปู่จึงพูดขึ้น  “หลวงตาบอกแล้ว...ลงบ่ได้...ลงบ่ได้”

คนขับพยายามติดเครื่องรถอยู่หลายครั้งแต่เครื่องยนต์ก็ไม่ติดผู้โดยสารก็ส่งใจไปลุ้นแต่เครื่องก็ไม่ติดสักที

หลวงปู่พูดขึ้นว่า  “ผู้ใด๋เอาตีนกูลง...มาเอาขึ้นคืนเน่อ”

กระเป๋ารถจำเป็นต้องทำด้วยความจำยอม ... จากนั้นเครื่องยนต์ก็ติดรถโดยสารวิ่งสะดวกจนถึงตัวเมืองเชียงใหม่

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นต่อหน้าผู้โดยสารหลายคน  จากการเล่าขานปากต่อปากนับจากนั้นมาหลวงตาพระป่าแก่ๆในอำเภอแม่แตงก็ดังระเบิด!รถโดยสารทุกคันไม่เก็บเงินหลวงปู่และต่างก็อยากให้หลวงปู่นั่งรถของตนแม้นั่งคนเดียวทั้งคันก็ยินดีเพื่อเป็นสิริมงคลแก่รถของตนเอง