รู้จริง... รู้แจ้ง... ทุกเรื่องราวพระอริยสงฆ์ http://panyayan.tnews.co.th

การค้นหาทางเพื่อการหลุดพ้น จากเส้นทางช่างภาพแชมป์เอเชีย จึงมาสู่เส้นทางสุขแท้จริงของ พระอาจารย์ชาคิโน

“พระอาจารย์ชาคิโน” หรือชื่อเดิม หยุ่งฝางหลา เป็นพระสงฆ์ชาวมาเลเซียเชื้อสายจีน ชีวิตในทางโลกท่านเรียนจบปริญญาศิลปศาสตร์บัณฑิต จากสถาบันศิลปะมาเลเซีย (Malaysian Institute of Art) มีดีกรีถึงช่างภาพมืออาชีพ ระดับแชมป์ถ่ายภาพของเอเชียในปี ๒๕๓๓ ได้กล่าวถึงการมาบวชเป็นพระในพุทธศาสนาไว้ว่า “สมัยเด็ก อาตมาชอบอ่านนิยายจีนแล้วหลายเรื่องเขียนถึงพระว่า เป็นผู้ที่เป็นอิสระจากโลก อิสระจากทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นคนดีที่สุดแล้ว เพราะฉะนั้นก็เลยเหมือนถูกปลูกฝังมานานว่าพระดีที่สุด แต่ก็ยังไม่ได้คิดว่าวันหนึ่งตัวเองจะเป็นพระเพราะคิดว่าคงเป็นไปไม่ได้” นอกจากนั้น ด้วยความที่เป็นศิลปินชอบคิด ชอบสร้างสรรค์ จึงมีแนวคิดและแนวทางชีวิตที่แตกต่างจากคนอื่น แต่หลายครั้งที่เราก็ไม่สามารถหาคำตอบด้วยตัวเองได้ เช่น เวลามีความทุกข์ เราก็ไม่เคยเห็นเลยว่าทุกข์เกิดขึ้นอย่างไร และไม่สามารถควบคุมใจไม่ให้ทุกข์ได้ด้วย แต่พอหายทุกข์ ทุกอย่างก็หายไปโดยที่เราไม่รู้เลยว่าความทุกข์นั้นมันมาอย่างไรและไปอย่างไร

ดังนั้นเหตุที่ตัดสินใจบวชก็เพราะความทุกข์นี่แหละ ทุกข์เพราะเราคิดผิด ใช้ชีวิตไปตามกระแสของคนในโลก แข่งขันเพื่อให้ได้นั่นได้นี่มา อยากมี ทั้งที่จริง ๆ แล้วยิ่งตามความอยาก เราก็ยิ่งทุกข์ เพราะเราต้องรักษาความเป็นที่หนึ่งและคงมาตรฐานเอาไว้ให้ได้ ทุกครั้งที่ส่งภาพเข้าประกวด ก็มีคนรุ่นใหม่ ๆ มาแข่งเพื่อจะเป็นที่หนึ่งเหมือนกัน การต้องรักษาอันดับหนึ่งไว้จึงลำบากมาก และทำให้จิตตัวเองเป็นทุกข์ สุดท้ายเห็นว่านั่นเป็นเพียงความอยาก เราไม่ใช่ศิลปินแล้ว เพราะศิลปินนั้นใจต้องเป็นอิสระถึงจะทำงานออกมาได้ดี ในขณะที่การถ่ายรูปเพื่อแข่งขันเป็นเพียงการทำตามความอยากของเราเท่านั้น รูปที่ถ่ายออกมาสวยก็จริงแต่มันไม่มีแก่นสาร ไม่มีความหมาย และไม่มีชีวิตอยู่ในนั้นเลย

ช่วงนั้นอยากจะบวชเต็มทีแล้ว แต่ถ้าให้บวชเป็นพระโดยที่ยังมีราคจิต เราก็ไม่เอา เพราะในชีวิตการทำงาน เราเป็นมืออาชีพ เมื่อเป็นพระ เราก็อยากเป็นพระแท้เช่นกัน เราตั้งใจว่าจะต้องฆ่ากิเลสให้หมดก่อนจึงค่อยบวช เริ่มจากกินมื้อเดียวและเวลาที่มีราคะเกิดขึ้น เราก็พยายามทำทุกวิถีทางที่จะระงับให้ได้ แต่สุดท้ายเราก็ระงับเขาไม่ได้ ก็เลยบอกกับตัวเองว่า ถ้ายังทำไม่ได้ จะตัดนิ้วก้อยที่เท้าทิ้งไปเลย ในครั้งแรกได้ผล แต่ต่อมาไม่สามารถที่ระงับได้เลยต้องตัดตามที่ได้ตั้งสัจจะเอาไว้ แล้วเอาเลือดที่ไหลจากนิ้วซึ่งเก็บไว้ตั้งแต่ตอนที่ตัดมาเขียนพระสูตรมหายาน เป็นคำสอนของพระพุทธเจ้าในเรื่องที่ห้ามมีราคะ เพื่อเตือนใจตัวเองแต่จริง ๆ หลังบวชเรียนแล้วจึงได้รู้ว่าทำไม่ถูก

ครั้งแรกไปบวชที่วัดนิกายมหายานในปีนัง แต่ก็ต้องผิดหวัง เพราะวิถีชีวิตของพระที่นั่นไม่ได้ต่างไปจากฆราวาส เลยเดินทางไปอยู่วัดป่าที่นิวซีแลนด์ครึ่งปีและไปที่อื่น ๆ ด้วย พอสามปีผ่านไป ปัจจัยหมด แต่ก็ยังไม่พบคำตอบที่แสวงหา จึงเดินทางมาเมืองไทยเพื่อบวชเป็นพระเถรวาทที่จังหวัดแพร่ โดยที่ไม่มีสตางค์ติดตัวเลยแต่ก็ยังไม่พบทั้งหมด เพราะความตั้งใจแรกของเราคือ มาหาที่เคร่ง ๆ เพื่อบวชเรียน เพื่อขัดเกลากิเลส แต่ผ่านไป 5 พรรษาก็ยังมองไม่เห็นทางหลุดพ้น ทั้งที่เรามั่นใจว่าเส้นทางธรรมคือทางของเราไม่ผิดแน่นอน แต่ทำไมเดินไปก็ยังมองไม่เห็นปลายทาง จึงตัดสินใจลาสิกขาบทก่อนที่จะตัดสินใจบวชอีกครั้งเมื่อได้พบวัดป่านานาชาติและวัดหนองป่าพง ที่จังหวัดอุบลราชธานี และฝึกปฏิบัติในสายของหลวงปู่ชา สุภทฺโท จึงได้พบที่ของเราที่แท้จริง รู้สึกมีความสุขจิตใจเบิกบาน ตั้งแต่วันแรกที่ไปถึง เพราะเห็นได้อย่างชัดเจนว่า ทั้งหมู่คณะมุ่งหน้าไปยังเป้าหมายเดียวกัน ต่างตั้งใจมาบวชด้วยใจที่ศรัทธาในพุทธศาสนา แม้จะพูดกันไม่รู้เรื่องก็ตาม หลังจากที่ได้บวชเรียนที่นั่น ยิ่งศรัทธาในพุทธศาสนาอย่างลึกซึ้ง และคิดว่าเมืองไทยมีศาสนาที่ดี มีสถานที่ที่ดี มีประเพณีที่ดี มีทุกอย่างที่ดี แม้แต่อาตมาหรือพวกฝรั่งยังศรัทธาในพุทธศาสนาในไทยเลย น่าเสียดายมากถ้าคนไทยไม่สนใจ