พระคาถาสำคัญแห่งประวัติศาสตร์!! "คาถาสดุดีท่านพุทธทาสภิกขุ" จาก "สมเด็จญาณ" สู่ "ท่านพุทธทาสภิกขุ" ...สาธุ

              ความสัมพันธ์ระหว่างสมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก กับ ท่านพุทธทาส ท่านทั้งสองต่างเคารพนับถือซึ่งกันและกัน มีเรื่องเล่าว่าครั้งหนึ่ง เมื่อครั้งที่สมเด็จพระญาณสังวรฯ เสด็จเยี่ยมภิกษุสามเณรและประชาชนในจังหวัดชายแดนภาคใต้ ๕ จังหวัด คือ สงขลา สตูล ปัตตานี นราธิวาส และยะลา ตามคำกราบทูลอาราธนา ของศูนย์อำนวยการการบริหารจังหวัดชายแดนภาคใต้ (ศอ.บต.)

พระดร.อนิลมาน ธมฺมสากิโย หนึ่งในคณะผู้ติดตามเล่าว่า

              ตอนที่เสด็จไปเยี่ยมนั้น ท่านพุทธทาสยังไม่ได้อาพาธหนัก ยังไม่ได้ล้มหมอนนอนเสื่อ เป็นแต่เพียงเจ็บออดแอด ยังออกมารับเสด็จได้เป็นชั่วโมง ท่านพาไปดูโรงมหรสพทางวิญญา ณ ลานหินโค้ง แล้วก็นำมาเสด็จประทับที่ม้าหินหน้ากุฏิ ที่ปกติเก้าอี้ม้าหินนั้นท่านอาจารย์พุทธทาสนั่งประจำ

             ท่านอาจารย์พุทธทาสทูลสมเด็จพระสังฆราชให้ประทับ แล้วท่านก็ไม่ยอมนั่ง ท่านพุทธทาสทูลว่า

“ขอประทานกราบสมเด็จพระสังฆราชหน่อยที่อุตส่าห์เสด็จมาเยี่ยมถึงวัด”

เจ้าพระคุณสมเด็จฯ ทรงพยายามห้าม ท่านก็ไม่ยอม แล้วต่างคนก็ต่างกราบ

พอท่านพุทธทาสกราบ เจ้าพระคุณสมเด็จฯ ก็บอก ไม่ได้ๆ ต้องกราบกลับ

         และวันครบรอบ 100 ปี ชาตกาลของท่านพุทธทาสภิกขุ วันที่ 27 พฤษภาคม 2549 ที่องค์การยูเนสโกแห่งสหประชาชาติได้ประกาศยกย่องให้เป็นบุคคลสำคัญของโลก ซึ่งเหล่าบรรดาลูกศิษย์ลูกหาและหลายๆ หน่วยงานต่างแสดงความกตัญญูกตเวทิตาคุณด้วยการสืบสานปณิธานในการเผยแผ่หลักธรรมพระพุทธศาสนา สมเด็จพระญาณสังวร ลิขิตสาราณียกถา คาถาสดุดีท่านพุทธทาสภิกขุ เนื่องในวโรกาสนี้ ความว่า...

 

๑ โย หิ เสฏฺโฐ มหาเถโร อินฺทปญฺโญ สุวิสฺสุโต

สพฺพโสกฺขรนาเมน พุทฺธทาโสติ สมฺมโต

๒ พหุสฺสุโต สุสิกฺขิโต โสภิโต ปฏิปตฺติยา

ปสํสารหอาจาโร ปา ติโมกฺเข สุสํวุโต

๓ สลฺเลโข วิริยารมฺโภ ลิขิตเทสนาวสี

วาสี โมกฺขพลาราเม สีตารญฺเญ มโนรเม

๔ อิทานิสฺส ปริปญฺณํ สตายุ ชาตกาลโต

โส โข กาลกโต นิจจํ ธรํ กิตฺติคุเณหิปิ

อนุเทสิตธมฺมสฺส วเสเนว นิรนฺตรํ

ยูเนสโกตุฎฺฐิทาเยน วิเทเสหิ ปสํสิโต

๕ รตนตฺตยานุภาเวน รตนตฺตยเตชสา

กตปุญฺญานุภาเวน กตปุญฺญสฺส เตชสา

๖ ทยฺยชาติ วิโรเจตุ สพฺพสมฺปตฺติสิทฺธิยา

อิทฺธิ ปปฺโปตุ เวปลฺลํ วิรุฬฺหิ จุตฺตริ สทา

๗ สพฺเพปิ พุทฺธทาสสฺส สิสฺสา โหนฺตุ คุณุตฺตรา

ยมิจฺฉนฺติ สพฺพนฺตํ ขิปฺปเมว สมิชฺฌตูติ ฯ

คำแปล

๑ พระมหาเถระท่านใดแล ผู้ประเสริฐสุด มีนามว่า อินทปัญญะ หรือ

ที่คนทั่วไปรู้จักกันโดยสมญานามว่า ท่านพุทธทาสภิกขุ

 

๒ ท่านเป็นพหูสูต เรียนรู้วิชาการต่างๆ มามาก ทั้งงามด้วยข้อ

วัตรปฏิบัติควรแก่การยกย่องสรรเสริญ สำรวมดีแล้วใน

พระปาติโมกข์

 

๓ มีจิตใจหมดจด ช่ำชองในบทความและเทศนา มีปกติอยู่ที่สวน

โมกขพลารามอันเป็นวัดป่าร่มเย็น เบิกบานใจ

 

๔ บัดนี้ เป็นวาระครบ ๑๐๐ ปี แห่งชาตกาลของท่าน องค์ท่านนั้น

ถึงแม้จะมรณภาพไปแล้ว แต่เกียรติคุณก็ยังคงอยู่ แม้แต่ชาวต่าง

ประเทศ ก็พากันยกย่องสรรเสริญ ถวายรางวัลยูเนสโกให้แก่ท่าน

ด้วยเหตุแห่งศาสนธรรมที่ท่านแนะนำพร่ำสอนอยู่เป็นประจำ

 

๕ ด้วยอานุภาพแห่งพระรัตนตรัย ด้วยเดชแห่งพระรัตนตรัย

ด้วยอานุภาพแห่งบุญที่ท่านพุทธทาสได้กระทำแล้ว และ

ด้วยเดชแห่งบุญที่ท่านสั่งสมอบรมแล้ว

 

๖ ขอประเทศไทย จงรุ่งโรจน์ด้วยความสำเร็จดังมโนรถทุกประการ

จงประสบแต่ความสำเร็จ รุ่งเรือง ไพบูลย์อย่างยิ่งยวด ทุกเมื่อ

 

๗ ขอมวลศิษยานุศิษย์ของท่านพุทธทาสภิกขุทุกท่าน จงมีคุณธรรม

อันยอดเยี่ยม ปรารถนาสิ่งหนึ่งสิ่งใด ขอให้สำเร็จโดยพลัน

จงทุกประการ เทอญ ฯ

 

(คัดลอกจาก หนังสืออนุสรณ์เนื่องในงานเฉลิมฉลอง ๑๐๐ ปี

ชาตกาล พุทธทาสภิกขุ 27 พฤษภาคม 2549)