เป็นพระไม่ยึดติด!  "หลวงปู่เจี๊ยะ" เดินทางด้วยการโบกรถสิบล้อ บางครั้งถึงขั้นขึ้นนั่งหลังคา! เพราะไม่อยากให้ใครต้องลำบาก

ติดตามเรื่องราวดีๆ อีกมากมายได้ที่ http://www.tnews.co.th

เป็นพระไม่ยึดติด!  "หลวงปู่เจี๊ยะ" เดินทางด้วยการโบกรถสิบล้อ บางครั้งถึงขั้นขึ้นนั่งหลังคา! เพราะไม่อยากให้ใครต้องลำบาก

หลวงปู่บนหลังคารถสิบล้อ

          

ช่วงปี ๒๕๐๓

            เมื่อการสร้างถนนเพื่อกระจายความเจริญจากส่วนกลางแพร่ขยายไปทั่วทุกหัวระแหง ตามนโยบายของ “ท่านผู้นำ” ในสมัยนั้น บนถนนจากจันทบุรี มุ่งหน้าเข้ากรุงเทพฯ   รถสิบล้อที่ห้อตะบึงบรรทุกเอาทรัพยากรของชนบทมาป้อนให้กับเมืองหลวงหลายต่อหลายคันวิ่งมาดีๆก็ต้องเบรกตัวโก่ง

            เหตุเพราะมีพระรูปหนึ่งท่านโบกรถ

            ไม่ใช่โบกรถแบบที่เหล่า backpackers เขาทำกันคือ ชี้นิ้วโป้งบ่งสัญญาณหรือกวักมือเรียก  แต่เป็นการโบกรถใน “สไตล์” ที่ไม่เหมือนใครและไม่มีใครเหมือน

            ท่านไปกางปีก ยืนถ่างขา ห่มจีวร ขวางถนน

            ลองนึกดูว่าคำอุทานหลังพวงมาลัยจะเป็นเช่นไร   “เฮ้ย...ไอ้เ...ไม่ใช่ พระว่ะ...จอดเร็วมึง”

            เจอลูกนี้เข้าไปรถส่วนใหญ่ก็มีอันต้องจอด

            ครั้งหนึ่งท่านได้รับจดหมายจากท่านเจ้าคุณพรหมมุนี วัดบวรนิเวศ เพื่อนของท่านบอกว่า “เมื่อได้รับแล้วให้รีบมาในทันที”

            ท่านอ่านจบไม่รีรอ   คว้าจีวร คว้าย่าม เดินดิ่งไปหน้าวัด  ไหล่สะพายย่าม มือพยายามห่มจีวร  พอดีมีรถบัสโดยสารผ่านมา  เมื่อสองมือโบกรถไม่ได้  ท่านจึงใช้ตีนโบกรถ  ยกตีนสูงๆขึ้นๆลงๆ พร้อมตะโกนเสียงดังลั่น

“หยุดเดี๋ยวนี้”!!

นี่คือพระภิกษุรูปแรกและรูปเดียวในประวัติศาสตร์พุทธศาสนาที่ใช้ บาทา โบกรถ

            แต่รถบัสคันนั้นวิ่งผ่านไปเฉยอย่างไม่ใยดี

            “เย็...ไม่รู้จักไอ้เจี๊ยะ...ซะแล้ว”[1]

            นั่นคือนามของท่าน หลวงปู่เจี๊ยะ จุนฺโท

            การโบกรถสิบล้อของหลวงปู่เจี๊ยะนี้เป็นที่รู้กันดีในหมู่ลูกศิษย์ที่เคารพนับถือท่าน “เอ๊ะ ทำไมท่านอาจารย์ทำอย่างนี้นะ ท่านทำอย่างนี้ยังกับว่าทั่วประเทศไทยเป็นพี่น้องเป็นญาติกับท่านกันหมด...พวกนี้พี่น้องท่านหมดเลยนะนี่   ไม่รู้เขาจะโกรธ   ไม่รู้เขาจะเกลียด หรือรถจะชนตายอย่างนี้ไม่สนใจ   ไปถึงก็กางปีกยืนถ่างขากลางถนนเลย แล้วก็ห่มจีวรพร้อมเลย[2]

            แม้ต่อมาเมื่อท่านเริ่มเป็นที่รู้จักและได้รับกิจนิมนต์  ขณะที่หลวงปู่รูปอื่นๆมีลูกศิษย์ลูกหาขับรถเบนซ์ไปรับถึงวัด   แต่สำหรับหลวงปู่เจี๊ยะพาหนะประจำของท่านก็ยังคงเป็น รถสิบล้อ

 


[1] หลวงปู่เจี๊ยะ จุนฺโท พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ริ้วห่อทอง หน้า ๑๘๘-๙

[2] หลวงปู่เจี๊ยะ จุนฺโท พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ริ้วห่อทอง หน้า ๑๘๘-๙

คนขับรถสิบล้อคนหนึ่งที่เคยรับท่านไปด้วยเล่าให้ฟังว่ามีครั้งหนึ่งหลังจากที่ท่านขึ้นรถมาแล้ว เมื่อเขาแหงนหน้าไปดูปรากฏว่าหลวงปู่เจี๊ยะกำลังนั่นอยู่บนหลังคารถ

            “หนาวโว้ยๆ...หนาว” เสียงท่านตะโกนอยู่บนหลังคารถสิบล้อ

            นั่นคงเป็นภาพที่ใครพบใครเห็นก็ต้องแปลกใจ พระอะไรไปนั่งอยู่บนหลังคารถสิบล้อ ชนิดที่ต่อให้ “โน้ต เชิญยิ้ม” สร้าง “หลวงพี่เท่ง” ต่ออีก ๑๐ ภาค ก็คงไม่กล้าใส่ฉากเช่นนี้ไว้ในหนังเป็นแน่   เรื่องนี้ใครจะว่าพิเรนท์ก็สุดแล้วแต่   แต่สำหรับหลวงปู่เองท่านมีเหตุผลที่สุดแสนจะเรียบง่าย

            “ข้างล่างมันเต็ม   มีผู้หญิงมาด้วย   ท่านไม่เดือดร้อนกับใครล่ะ”

            ท่านจึงได้ยอมเสียสละขึ้นไปนั่งบนหลังคาพร้อมพึมพัมตลอดทาง “หนาวโว้ย...ลมมันโกรก”

 

 

ที่มา: หนังสือ ลีลาพระอรหันต์ โดย เธียรนันท์