เปิดตำนาน "ทวารบาลติดฝิ่น" !!! สุดลี้ลับแห่งเทวดาผู้พิทักษ์ประตู แห่ง วัดบวรนิเวศวิหาร !!! #เรื่องเล่าขานตำนานลี้ลับ

ประตูเซี่ยวกาง (เสี้ยวกาง) หรือ ทวารบาล เป็นซุ้มประตูใหญ่ของกำแพงด้านหน้าพระอาราม มีลักษณะเลียนแบบศิลปะจีน หลังคาซุ้มมุงกระเบื้องกาบกล้วย หน้าบันประดับด้วยกระเบื้องเคลือบลายดอกพุดตานใบเทศเ  กลางหน้าบันเป็นลายหน้าขบคายเถาดอกพุดตาน หน้าต่าง ๒ ข้างประดับด้วยกระเบื้องปรุ บานประตูสลักเป็นอารักษ์ทวารบาลแบบที่เรียกว่า เซี่ยวกาง (เสี้ยวกาง) เป็นรูปเทวดาแบบจีนหนวดเครายาว ปิดทองเหลืองอร่าม มีตำนานอยู่ในลัทธิมหายานว่า เป็นจอมแห่งเทวดาผู้พิทักษ์ประตูวัด ปัจจุบันประตูนี้เปิดเฉพาะงานพระราชพิธี โอกาสพิเศษหรือวันธรรมสนะเท่านั้น

ที่แปลกก็คือบริเวณปากของทวารบาลวัดบวรฯ จะมีคราบสีดำติดเป็นทางยาว จนทำให้เกิดความเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเลือด ซึ่งเหตุที่ทำให้เกิดคราบดำนี้มีที่มาจากเรื่องที่เล่ากันว่า สมัยก่อนยุคที่เมืองไทยยังสูบฝิ่น มีชาวจีนคนหนึ่งติดฝิ่นงอมแงม ต่อมาทางการได้ปราบทำลายโรงงานยาฝิ่นจนหมดสิ้น เมื่อแกชาวจีนผู้นั้นหาฝิ่นสูบไม่ได้สุดท้ายเลยลงแดงตายที่ตรงประตูวัด 

หลังจากทางวัดมาพบศพจึงทำพิธีกงเต๊กให้ ต่อมาชาวจีนคนนั้นได้ไปเข้าฝันสมเด็จท่านเจ้าอาวาสว่า ให้ทำที่ให้อยู่แล้วจะเฝ้าวัดให้ ทางวัดจึงสร้างกำแพงทำซุ้มประตูแล้วอัญเชิญดวงวิญญาณชาวจีนคนนั้นมาสถิตอยู่ ณ ประตูแห่งนี้
       
ต่อมาก็มีเรื่องเล่ากันว่าของในวัดที่เคยถูกขโมยไปหลายครั้ง ล้วนได้คืนกลับมาหมดด้วยความศักดิ์สิทธิ์ของดวงวิญญาณคนจีนที่คอยเฝ้าวัด ทำให้เกิดการบูชาทวารบาลขึ้น ซึ่งหลายๆ คนต่างเชื่อกันว่าถ้าบนอะไรแล้วก็จะได้สิ่งนั้นตามที่ขอ และนิยมนำฝิ่นมาป้ายปาก และนำถุงโอเลี้ยงหรือโอยั๊วะมาแขวนบูชาเพื่อเป็นการแก้บนเพราะมีสีดำคล้ายฝิ่น นอกจากนั้นก็ยังแขวนพวงมาลัยบูชาอีกด้วย

นอกจากนั้นยังมีความเชื่ออื่นๆ ดังที่จุลภัสสร พนมวัน ณ อยุธยา ผู้เชี่ยวชาญด้านประวัติศาสตร์ไทย กล่าวว่า “ในช่วงรัชกาลที่ ๒ หรือ ๓ พวกคนจีนเข้ามาในเมืองไทยเยอะเพื่อมาเป็นแรงงาน พวกนี้ส่วนมากจะสูบฝิ่นติดฝิ่น แล้วอาจจะมาขอหวยอะไรทำนองนี้ แล้วปรากฏว่าถูกหวย คิดว่าเราเองชอบฝิ่นเจ้าก็คงชอบเหมือนกันเลยเอาขี้ฝิ่นดิบมาป้ายปาก ปากก็เลยดำ แต่ปัจจุบันความเชื่อมันก็เริ่มกลาย กลายเป็นว่าท่านโปรดของดำหมดเลย เหมือนพระราหู พอเราผ่านไปก็เลยเห็นเป็นถุงโอเลี้ยงบ้าง ซุปไก่ดำบ้าง ตามความเชื่อของแต่ละบุคคล”

อ้างอิงข้อมูลจาก - www.watbowon.com , th.wikipedia.org