ใครป่วย เจอผีกระตุกขา..พึงระวัง "หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน" ท่านบอกไว้ โรงพยาบาลเหมือนป่าช้า เต็มไปด้วยสัมภเวสี รอรับส่วนบุญ...

ใครป่วย เจอผีกระตุกขา ดึงขา เตรียมใจได้

เรื่องเหล่านี้โดนได้ทุกคน ไม่เคยเห็นโรงพยาบาลแต่เวลาจำเป็นมันต้องได้เข้าๆ โรงพยาบาลจึงเป็นได้ทั้งสองประเภท ป่าช้าคน กับโรงพยาบาลรักษาคน มีสองประเภท เตียงนั้นคนไข้ คนหาย คนตาย อยู่ในนั้นเยอะ
เวลาเจ็บไข้ได้ป่วยนอนโรงพยาบาล ดูซิมาจับแข้งจับขาดึง สัมภเวสีเสาะแสวงหาที่เกิด คือถ้ากรรมหนักจริงๆ กรรมชั่วหนักจริงๆ ลงปึ๋งเลย รุนแรง ขาดสะบั้นไปเลย ถ้าเป็นทางความดีนี้ก็ผึงดีดขึ้นเลย ถ้าเป็นสัมภเวสีเสาะแสวงหาที่เกิดไม่หนักถึงขนาดนั้นทั้งชั่วทั้งดี เขาเรียกสัมภเวสีแสวงหาที่เกิดเร่ๆ ร่อนๆ อยู่ตามโรงพยาบาล

เวลาคนไข้ไปนอนที่โรงพยาบาลมันมาทำทุกแบบนั่นแหละ บางทีมาจับขากระตุกเอาบ้าง ตายแล้วมันไม่ยอมไป อยู่ในโรงพยาบาลเยอะนะ เอาไปรักษาโรงพยาบาล ทีแรกเป็นโรงพยาบาลแล้วก็กลายเป็นป่าช้าขึ้นมา เวลาคนตายกรรมไม่หนักมากนัก สัมภเวสีเร่ร่อนอยู่ตามนั้น ใครไปก็มาขอความช่วยเหลือ แต่คนว่าผีหลอกๆ มันไม่ได้หลอก คือมาขอความช่วยเหลือ มาทำแบบไหนที่จะให้เจ้าของตื่นรู้สึกตัวหรืออะไรขึ้นมา พอรู้สึกตัวขึ้นมาก็ว่าผีกวน ผีหลอกอะไร เขามาขอความช่วยเหลือต่างหากนะ อย่างนั้นละเป็นก็อาศัยกัน ตายแล้วก็ต้องมาอาศัยกันอยู่อย่างนั้น

โรงพยาบาลจึงเป็นทั้งป่าช้าเป็น ทั้งโรงพยาบาลรักษาคนไข้ รักษาไม่หายก็ตาย เตียงในนั้นทั้งเตียงคนไข้ทั้งเตียงคนตายอยู่ในนั้นละ สลับซับซ้อนเต็มไปหมด เมื่อจิตมีความรู้สึกกับสิ่งเหล่านี้ จิตวิญญาณอะไรจะมากยิ่งกว่าจิตวิญญาณของสัตว์ เกิดตาย สัมภเวสี ที่ลงอยู่ในนรกก็เยอะ เป็นชั้นๆ ขึ้นมา ไปสวรรค์พรหมโลกก็เยอะเหมือนกัน ที่สัมภเวสีเป็นเปรตเป็นผีนี้มาก เวลาทำบุญให้ทานนี้เขาอุทิศส่วนกุศลพวกนี้ไม่มีญาติมาขอทานกินเยอะนะ

ใน ติโรกุฑฑกัณฑสูตร พระพุทธเจ้าแสดงไว้แล้ว น่าสงสารมาก คือมาอาศัยอยู่ตามข้างฝาข้างบ้านของเจ้าของของญาติเจ้าของ ติโรกุฑฑกัณฑสูตร แสดงถึงเรื่องความเสาะแสวงหาความดิ้นรนของเปรตของผี มาในบ้านในเรือน ไปโรงพยาบาล ไปหมด หาที่พึ่งหาที่อาศัย ตายแล้วไม่มีที่พึ่ง คือเวลามีชีวิตอยู่นี้หาแต่ความชั่วใส่ตัวเอง เวลาตายลงไปแล้วไปเป็นสัมภเวสีเสาะแสวงหาที่เกิดที่อยู่ ทั้งความทุกข์ร้อนทุกอย่างเต็มตัวๆนี่ละจิตวิญญาณไม่เคยมีคำว่าตายคำว่าสูญ คือในจิตแต่ละดวงๆ เป็นจิตที่ไม่เคยตาย สัมภเวสีขึ้นลงๆ สัมภเวสีอย่างนี้ตลอด

น่าสังเวชนะความเกิดความตายของสัตว์ น่าสลดสังเวชมากทีเดียวไม่ใช่ธรรมดา ตายแล้วมันไม่แล้วซี จิตสัมภเวสีหาที่เกิดเพราะทุนรอนไม่มี ถ้ามีทุนมีรอนมีบุญมีกุศลตายแล้วก็ดีดผึง ผู้ที่กรรมหนักๆ ก็ลงผึงเหมือนกัน ลงแรงขึ้นแรง ถ้าผู้ที่ไม่ถึงขนาดนั้นซิพวกกวนบ้านกวนเมืองอยู่ตามโรงพยาบาลเต็มไปหมดนั่นละ แต่เขาไม่ได้ว่านะ คือเขาไม่รู้ เขาก็ว่าแต่ผีมาหลอกบ้างอะไรบ้าง มาขอความช่วยเหลือ ไม่ได้มาหลอกมาหลอนอะไร มาขอความช่วยเหลือ
เพราะฉะนั้นใครจึงอย่าประมาท จิตดวงนี้ไม่มีคำว่าตาย คำว่าสูญ มีแต่เกิดกับตายและสัมภเวสีหาที่เกิดให้เหมาะสมกับกรรมของตน เพราะทุกคนมีกรรมทุกคน แล้วเกิดในที่ต่างๆ กัน น่าสลดสังเวชการเกิดการตายของสัตว์โลก เป็นทุกแบบทุกฉบับ ป่วยหนักไม่หายก็ไปเท่านั้นละ เรื่องตายเป็นอย่างนั้นละ

เอาให้ดีนะภาวนา จิตใจไม่ได้เจ็บไข้ได้ป่วย เป็นแต่ร่างกาย จิตกับธรรมเอาให้ดี พุทโธอย่าปล่อยจากใจ พุทโธไม่ตายละพุทโธ เข้าใจ ถ้าร่างกายหนักจิตก็ยิ่งหนักในความกระวนกระวายนี้ยิ่งไปหนักนะ ไม่ดี

ไปที่ไหนได้ปลงธรรมสังเวชทุกแห่งทุกหน เข้าไปในโรงพยาบาลก็ได้ปลง ดูโรงพยาบาล ใครก็ไหลเข้ามา ไหลเข้ามา คนไข้ไหลเข้ามา ไหลเข้ามา หมอก็รักษาเต็มความสามารถ เมื่อสุดความสามารถแล้วมันก็ต้องตาย เตียงหนึ่งๆ บรรจุคนตายสักเท่าไรๆ แต่ละเตียงๆ ขนกันออก ขนไปรักษา รักษาไม่ไหวขนออก จะเป็นป่าช้าอยู่กับโรงพยาบาล ได้พิจารณา

ถ้าเป็นนักภาวนาจะรู้ทันทีในโรงพยาบาล นั่นละป่าผีอยู่นั้น กลางคืนพวกตายแล้วแทนที่..คือมันมีกรรมหลายประเภท กรรมหนักทางชั่วไม่รอ พอตายแล้วก็ผึงลงเลย กรรมดีมีมากก็ไม่รอ พอตายแล้วผึงขึ้นเลย กรรมที่คาราคาซังขายไม่ออก วิ่งหาตลาดขาย เข้าใจไหม คนตายแล้ววิ่งหาตลาดขาย ขายไม่ออกนี่พวกสัมภเวสี วิ่งหาที่เกิดที่อยู่ วิ่งอยู่ใน วิญญาณสัมภเวสีอยู่ในนั้นเยอะนะ พวกนี่ละพวกสัมภเวสี หนักพอให้ไปกระตุกคนดีๆ เขานอนอยู่บนเตียงไปจับเขากระตุก ไอ้พวกนี้พวกกวน ไปจับขากระตุกจะให้ไปเกิดที่ไหน ว่าอย่างนั้นความหมาย อู๊ย ทุกประเภท

จิตนี้ดูซิ พระพุทธเจ้าพูดไม่มีผิดแม้แง่หนึ่งนะ พวกตาบอดฟังไม่ได้ศัพท์ได้แสงด้วยกันหมด พระพุทธเจ้าพูดด้วยโลกวิทูรู้กระจ่างแจ้งภายนอกภายใน รู้หมด แล้วรับสั่งตรัสสอนไว้ตามเป็นจริงๆ ไม่ผิดเพี้ยน แต่คนตาบอดมันไม่เห็นไปจับขากระตุก ว่าผีหลอก ดูว่าอย่างนั้นนะ อย่างแรงจับขากระตุก อย่างหนึ่งกระซิบกระซาบอยู่ในโรงพยาบาลกับคนป่วย มีทุกแบบอยู่ในโรงพยาบาล

เพราะจิตดวงนี้ไม่เคยตาย คือไม่เคยฉิบหายเลย ไม่ทราบว่าเงื่อนต้นเงื่อนปลายของจิตดวงนี้อยู่ที่ไหน เวลาตายถ้าพูดถึงที่สุดวิมุตติพระนิพพานด้วยจิตดวงนี้ที่ชำระเรียบร้อยแล้วก็เป็นธรรมธาตุไปเลย นี่ผู้สิ้นสุด หมดกิเลส หมดสมมุติโดยประการทั้งปวง จิตดวงนี้ก็เป็นธรรมธาตุ ที่ท่านเรียกว่านิพพานๆ คือจิตธรรมธาตุ ให้มันเห็นชัดๆ ในหัวใจด้วยนักปฏิบัติ เอามาพูดปาวๆ ได้เหรอ พูดตามหลักความเป็นจริงที่เป็นอย่างนั้นๆ 
ตามรอยของจิตมา รอยมันไปสิ้นสุดที่ตรงไหน ถ้าหากว่าไม่บริสุทธิ์มันก็หมุนของมันอยู่อย่างนั้นตลอด ให้สูญไม่สูญ ไปดีไปชั่วตามอำนาจแห่งกรรม กด ทั้งพยุงทั้งกด ถ้าผู้สร้างความดีแล้วพยุงขึ้นๆ ถ้าสร้างความชั่วกดลงๆ โอ้ย น่าทุเรศนะเรื่องวัฏวน นั่นน่ะพระพุทธเจ้าท่านจึงให้เห็นภัยในความเกิด ทุกฺขํ นตฺถิ อชาตสฺส ทุกข์ย่อมไม่มีแก่ผู้ไม่เกิด การเกิดกับการตายนี่มันอยู่นี้ละมันสร้างกองทุกข์ ความเกิดกับตายนี่ไม่ใช่เล่นนะ เวลาจะตายแล้วจิตนี่มันดิ้นของมันนะ ทั้งห่วงหน้าห่วงหลัง ผู้ทำบาปทำกรรมยิ่งทุกข์มากนะ เวลาจะตายพญามัจจุราชดึงเข้ามา ทีนี้กรรมดีกรรมชั่วก็แย่งกัน จะไปทางดีทางชั่วสร้างไว้มากน้อยเพียงไร ดี-ชั่ว ถ้าสร้างดีดีมีแน่นหนามากกว่าก็ไปทางดี ถ้าสร้างความชั่วชั่วมีน้ำหนักมากกว่าก็ดึงลง ดึงจิตดวงนี้ละ จิตดวงนี้เหมือนกับว่าเป็นผู้ต้องหา จะไปทางไหน อยู่อย่างนั้นละจิตสัมภเวสี

 

ขอขอบพระคุณท่านเจ้าของภาพ เจ้าของบทความ และที่มาเนื้อหาข้อมูลมา ณ ที่นี้

 หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน เทศน์อบรมฆราวาส ณ วัดป่าบ้านตาด
วันที่ ๒๔ พฤศจิกายน ๒๕๕๑

 เพจแชร์ธรรมะ พ่อแม่ครูบาอาจารย์

เพื่อเผยแผ่เป็นธรรมทาน