โซเชียลแชร์สนั่น "ดี้ นิติพงษ์" ผุดไอเดียรีแบรนดิ้ง "รพ.ศรีธัญญา" รวมพลังจิตอาสาพลิกภาพลักษณ์ โดนมองเหยียดรพ.คนบ้า #ไม่ใช่เว้ย

ถือเป็นอีกหนึ่งข้อความดีๆ ชวนให้คิดตาม เมื่อดี้ นิติพงษ์ ห่อนาค ได้โพสต์ข้อความแสดงความเห็นเกี่ยวกับโรงพยาบาลศรีธัญญา ที่ใครหลายคนอาจจะมองข้าม โดยระบุข้อความเอาไว้ว่า...ฉันไม่เคยใช้บริการโรงพยาบาลศรีธัญญา...ทั้ง ๆ ที่น่าจะใช้มาตั้งหลายปีแล้ว....ฉันดูหนังมากไป...ไม่มีหนังเรื่องใดในโลก ทั้งฮอลลีวู้ด ทั้งไทย จะแสดงให้เห็นถึงภาพที่ดี ที่สวยงาม ของโรงพยาบาลที่ดูแลผู้ป่วยทางใจ...แถมยังเรียกชุ่ยๆ ว่า โรงพยาบาลบ้า...และรังเกียจ ฉันเพิ่งรู้มาไม่นานนี้เอง...แม่ประไพ พ่อทิดเอิบ...ว่าโรงพยาบาลที่ต้องดูแลผู้ป่วยจิตเวชนั้น น่าสงสารเพียงไร...มันแลดูว่าเป็นโรงพยาบาลที่ไม่น่าสำคัญเท่าโรงพยาบาลที่ต้องรับผู้ป่วยบาดเจ็บทางกาย...ที่เห็นภาพเลือดตกยางออก โคม่าแทบเป็นแทบตาย...ตับไตไส้พุงสมองหัวใจมีปัญหา...แต่ผู้ป่วยที่มาโรงพยาบาลนี้...ไม่มีภาพสยองขวัญเหล่านั้น...แต่ใครจะรู้ว่า...สยองขวัญทางจิตใจนี่ มันรักษายากกว่าสยองขวัญทางร่างกาย

 

น้องสาวคนหนึ่งของฉัน เป็นเจ้าหน้าที่ที่ศรีธัญญา...เล่าเรื่องให้ฟังมากมาย...ผู้ป่วยทางจิตใจนี่ รักษายากยิ่งกว่าทำบอลลูนหัวใจ...พยายามพาไปหาหมอก็ยาก...เพราะกลัวชาวบ้านนินทา ไปหาหมอแล้ว...เอายามากินเพื่อปรับสารเคมีในสมอง...ก็ต้องเอาใส่ถุงมีชื่อโรงพยาบาลศรีธัญญาด้วย...ขึ้นรถเมล์...คนโดยสารอื่นๆ ก็แหวกเป็นแถว...ไม่กล้าเข้าใกล้จนวันนี้ ถุงยาของโรงพยาบาลศรีธัญญา ไม่พิมพ์ชื่อโรงพยาบาลละ.. ทุกวันนี้ ทางเจ้าหน้าที่หมอ พยาบาล ฯลฯ พยายามตั้งมูลนิธิโรงพยาบาลศรีธัญญา....เพื่อดูแล คนไข้ เจ้าหน้าที่ที่ถูกคนไข้เอามีดฟัน พยาบาลที่เกือบโดนคนไข้ข่มขืน...ฯลฯ เป็นโรงพยาบาลที่ไม่ค่อยมีใครรู้ว่าเป็นยังไง หน้าตาเหมือนในหนังน่ากลัวไหม...บางคนก็คิดว่า เอ๊...ก็คนบ้าเท่านั้นแหละ แล้วก็หัวเราะขำๆ

 

ฉันฟังแล้วก็อึ้ง....ตั้งแต่ผู้อำนวยการโรงพยาบาลจนถึงเจ้าหน้าที่และคนไข้....มีความน่าสงสาร ภาครัฐก็ไม่ได้ให้งบประมาณอะไรนัก....เจ้าหน้าที่โดนคนไข้เอามีดแทง ก็ต้องรวบรวมเงินกันเอง ช่วยรักษาพยาบาลเพื่อน...ที่สำคัญ.....เวลามีอาชญากรรม ผู้ร้ายฆ่าคน ผู้ร้ายข่มขืน คนติดยา ฯลฯ แล้วทางกระบวนยุติธรรมตัดสินว่า ไอ้นี่อีนั่น เข้าข่ายเป็นโรคจิตเภท....ก็โยนมาที่นี่.....ศรีธัญญา จบคดี...มูลนิธิที่ผู้อำนวยการ เจ้าหน้าที่...ตั้งกันเอง ก็เลยเกิดขึ้น...ไปเอาเงินมาจากไหนรู้ไหม...ขายเสื้อยืด...ขอบริจาค...ควักเงินกันเอง...บางทีก็มีจัดเล่นโบว์ลิ่งมั่ง...ทั้ง ๆ ที่พวกเขาไม่ได้ชอบเล่นโบว์ลิ่ง...

 

มันได้ไม่กี่ตังค์....ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่ความรับผิดชอบของเขาเลย เขาเป็นแค่ข้าราชการ...แต่หัวใจเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว  เขาทนเห็นภาพไม่ได้....ที่สำคัญอีกเรื่องหนึ่งคือ....เขาตัวลีบกันมาก...เขารู้สึกว่า คำว่า ศรีธัญญา มันคือปมด้อย...ทั้งเจ้าหน้าที่ และคนไข้....ฉันโมโห..ฉันบอกว่า...ต้องภูมิใจสิ ศรีธัญญา....เป็นชื่อที่เท่มาก...ข้ามเส้นของความอายที่สังคมชอบเอาไปขำ..บอกเลยว่า...กู....มาจากศรีธัญญากูเป็นเจ้าหน้าที่จากศรีธัญญา...กูเป็นคนไข้ที่มาจากศรีธัญญา..เพื่อให้คนอีกมากมายได้รู้ว่า...การเป็นคนไม่สบายทางจิตใจ มึงไม่ใช่คนที่น่าอาย...มึงกล้าหาญด้วย ที่ยอมรับมารักษา...แล้วจะบอกให้ว่า โรงพยาบาลศรีธัญญา บรรยากาศงดงามสดใสมาก ไม่ใช่ที่คนดูหนังเยอะๆ ชอบคิดกัน...

 

ฉันอยากรีแบรนดิ้ง และปรับทัศนคติคนในสังคมใหม่...เลิกเสียทีเถอะ กับการเหยียดหยามผู้ป่วยทางจิตใจฉันบอกทีมเจ้าหน้าที่ว่า หยุดทำอะไรแบบน้อยเนื้อต่ำใจได้แล้ว...ทำเสื้อยืดนิดๆ กระเป๋าหน่อยๆ อะไรเงี้ย...ผงาดเลย...กูนี่แหละ คนศรีธัญญา I am from ศรีธัญญา.....ข้ามเส้นที่น้อยใจ ไปสู่ เส้นที่ภูมิใจ ณ บัดนี้...เสื้อที่ฉันใส่ตะกี้...เป็นสีขาว ตัวหนังสือสีดำ...พิมพ์มาทดลองร้อยตัว แจกเจ้าหน้าที่กันเอง...แต่ฉันอยากให้เป็นเสื้อยืดสีดำ ตัวหนังสือสีขาว...I Am From ศรีธัญญา.....ที่จริงอยากจะเขียนเพิ่มด้วยซ้ำว่า...Someday You'll Join Us ปล. ตอนนี้อยากทำเรื่องนี้ให้สำเร็จให้ได้....ให้คนไทยเข้าใจเรื่องโรงพยาบาลบ้า คนบ้า ว่าไม่ใช่เว้ย....มึงก็บ้าทุกคนแหละ แต่นี่คือความเจ็บป่วยทางใจ...ใครอยากอาสาสมัครมาช่วยเรื่องนี้กับฉัน...มาจ้ะ...ไม่มีตังค์ให้สักบาทนะ..

 

สืบเนื่องจากสถานะเกี่ยวกับเรื่องราวของโรงพยาบาลศรีธัญญา...เมื่อคืนที่่ผ่านมา ฉันเป็นคนเล่นเฟซบุคกลางคืน กลางวันฉันมีเรื่องอื่น ไม่อ่านไลน์ ไม่อ่านเฟซบุค...มาอ่านอีกทีก็กลางดึก...ตื้นตันใจ คอหอยพอกเลย...ไม่เกี่ยวกับไอโอดีนด้วย...มีเพื่อนฝูง คุณหลวง คุณจ่า แม่ประไพ ทิดเอิบ มาเห็นด้วย มาขออาสาเป็นร้อยเป็นพัน ทั้งๆที่ฉันก็ยังไม่ได้มีแผนอะไรเลย...มีแต่ความคิด...ฉันก็ไม่ได้เป็นคนเริ่มอะไรด้วย...ฉันนั่งอยู่เฉยๆ...แต่มีน้องเขามาขอคำปรึกษา ฉันเลยคิดฟุ้งซ่านและเอาจริง...ฉันเป็นคนไม่มีแผนอะไรเลย....จู่ ๆ นึกจะทำก็ทำ ขอบคุณท่านทั้งหลายที่พร้อมจะช่วยลงแรงใจแรงกายแรงทรัพย์ โดยที่ยังไม่รู้ว่าต้องทำอะไรบ้าง...ขอเวลาตั้งท่า คุยกับผู้หลักผู้ใหญ่ให้วางแผนให้เป็นระบบ พร้อมทั้งเชิญมืออาชีพที่หัวใจอาสา มาคุยกันสักหน่อยนะ ขอบคุณพี่ป้าน้าอาที่อาสาช่วยทั้งหน้าบ้านและหลังบ้าน และฉันก็อาจจะตอบช้าไปหน่อย เพราะเยอะมาก...ถ้าแผนพร้อม...จะมาเชิญแต่ละท่านอีกที ว่า จะช่วยอะไรกันได้บ้าง

 

.....สังคมเรา...ทำอะไรได้บ้าง ก็ทำเถิด......เห็นเปลือกกล้วยบนทางเท้า ก็หยิบไปทิ้งขยะเหอะ...เท่ขอบคุณนะจ๊ะแม่ประไพพ่อทิดเอิบจิตอาสาทั้งปวง...เดี๋ยวฉันคิดอะไรออก จะขอเชิญจ้ะ...

 

 

 

 

ขอบคุณที่มา : Nitipong Honark