ครั้ง ในหลวงร.9 พระราชทานนามดอกไม้ป่าว่า สิริฉงน

เรื่องราวของดอกไม้ ที่เกี่ยวข้องกับพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ในหลวงร.9 และ สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ พระบรมราชชนนีพันปีหลวง ที่ในหลวงรัชกาลที่ 9 ทรงมีพระราชอารมณ์ขัน ทรงหยอกล้อกับสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ พระบรมราชชนนีพันปีหลวง สู่ดอกไม้นามพระราชทานว่า "สิริฉงน"

เรื่องราวของดอกไม้ ที่เกี่ยวข้องกับพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ในหลวงร.9 และ สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ พระบรมราชชนนีพันปีหลวง ที่ในหลวงรัชกาลที่ 9 ทรงมีพระราชอารมณ์ขัน ทรงหยอกล้อกับสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ พระบรมราชชนนีพันปีหลวง สู่ดอกไม้นามพระราชทานว่า "สิริฉงน"

 

ครั้ง ในหลวงร.9 พระราชทานนามดอกไม้ป่าว่า สิริฉงน

 

วันนี้เราจะเล่าเรื่องราวของดอกไม้ที่เกี่ยวกับ สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ พระบรมราชชนนีพันปีหลวง ครั้งหนึ่งที่ในหลวงร.9 เสด็จพระราชดำเนินเยี่ยมราษฎร และได้ทอดพระเนตรเห็นดอกไม่ป่าชนิดหนึ่ง และทรงมีพระราชอารมณ์ขัน พระราชทานชนามว่า "สิริฉงน"

 

ครั้ง ในหลวงร.9 พระราชทานนามดอกไม้ป่าว่า สิริฉงน

 

ครั้งหนึ่งขณะที่พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช และสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ พระบรมราชชนนีพันปีหลวง เสด็จฯทรงเยี่ยมเยือนราษฎรยังพื้นที่แห่งหนึ่งในต่างจังหวัด ในระหว่างที่ทั้งสองพระองค์กำลังทรงพระดำเนินอยู่นั้นเองสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ พระบรมราชชนนีพันปีหลวง ทอดพระเนตรเห็นดอกไม้ป่าชนิดหนึ่งซึ่งมีลักษณะแปลกตาทำให้พระองค์ทรงสนพระทัยยิ่ง จึงทรงกราบทูลถามในหลวงรัชกาลที่ 9 ถึงชื่อของดอกไม้ดังกล่าว

 

ครั้ง ในหลวงร.9 พระราชทานนามดอกไม้ป่าว่า สิริฉงน

 

ด้วยพระอารมณ์ขันที่มีในพระราชหฤทัย "ในหลวงรัชกาลที่ 9" โปรดให้เรียกชื่อดอกไม้นี้ว่า

"สิริฉงน"

 

ครั้ง ในหลวงร.9 พระราชทานนามดอกไม้ป่าว่า สิริฉงน

 

นับได้ว่า พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ในหลวงรัชกาลที่ 9 พระองค์ทรงพระจริยวัตรที่มีพระราชอารมณ์ขัน และทรงมีพระจริยวัตรที่เรียบง่าย และไม่ถือพระองค์ ทั้งนี้ ความรักความผูกพันของคู่พระบารมีแห่งแผ่นดิน ก็ยังตราตรึงใจพสกนิกรชาวไทยมาเสมอไม่เสื่อมคลาย

 

ครั้ง ในหลวงร.9 พระราชทานนามดอกไม้ป่าว่า สิริฉงน

 

ขอบคุณข้อมูลจาก : หนังสือ 70 ปีแห่งรักแท้ของในหลวงและพระราชินี โดย สุวิสุทธิ์