#SAVETOON!!! "นิ้วกลม"นักเขียนชื่อดังโพสต์ถึงคนไทยทุกคน "พี่ตูน"ทำให้พวกเราขนาดนี้ แล้วพวกเราจะช่วย"พี่ตูน"ได้อย่างไรบ้าง

โครงการก้าวคนละก้าว เพื่อ 11 โรงพยาบาลทั่วประเทศ   จาก อ.เบตง  จังหวัดยะลา  ถึง อ. แม่สาย  จังหวัดเชียงราย เหนือสุดเเดนสยาม   ระหว่าง  วันที่ 1 พย - 25 ธค 2560 ระยะทาง ระยะทาง 2,191 กม.  ของ นักร้องคนดัง ตูน บอดี้สเเลม หรือนาย อาทิวราห์  คงมาลัย    เพื่อเป้าหมายระดมเงินทุน 700 ล้านบาท บริจาคให้กับ มูลนิธิโรงพยาบาลพระมงกฏเกล้า ช่วยเหลือ 11 โรงพยาบาล  เมื่อวันที่ 28  พ.ย.60 เป็นการวิ่งวันที่28   จากปตท. สมบูรณ์ทรัพย์ ปิโตรเลียม ไปถึง วังไกลกังวล หัวหิน ซึ่งการวิ่งต้องยุติกลางคัน ระหว่าง 4เซต (เซตสุดท้ายของวัน) เนื่องจากปัญหาอาการบาดเจ็บของ ตูน บอดี้สเเลม

     โดยมีเหตุการณ์สำคัญในการวิ่ง เมื่อวันที่ 28พ.ย. ที่ผ่านมา เมื่อ  “ตูน บอดี้สแลม” เเละทีมงาน ก้าวคนละก้าว  ได้วิ่งเข้าจุดเช็คพอยต์ในเซ็ตที่ 3  บริเวณหน้า รพ.ค่ายธนะรัชต์ อ.ปราณบุรี จ.ประจวบคีรีขันธ์ และใช้เวลาพักฟื้นร่างกายประมาณ 1 ชม. 30 นาที เนื่องจากมีอาการบาดเจ็บที่คอ ไหล่ และแผ่นหลัง จากนั้น ตูน บอดี้สเเลม ได้กลับมาวิ่งต่อในเซตที่4    จาก  ค่ายธนะรัตช์  ถึง  ทรูอารีน่า  ระยะทาง 17.3 กม. 

 

  อย่างไรก็ตาม ระหว่างทางวิ่งเซตที่4 ผ่านมาได้ราวๆ 5.8 กิโลเมตร  ตูน บอดี้สเเลม ได้มีปัญหาบาดเจ็บบริเวณข้อเท้าซ้ายอย่างรุนเเรง จนต้องทรุดไปนั่งกับพื้น   ซึ่งทีมงานเเละเเพทย์  รวมไปถึง หมอเมย์ ได้ตัดสินใจ  ยุติการวิ่งในเซตที่ 4  เซตสุดท้ายของวันที่ 28พ.ย. 60 เนื่องจากหวั่นอาการของตูน จะรุนเเรงไปมากกว่านี้  โดย ก้าวคนละก้าว จะหยุดพักการวิ่งเป็นเวลา 3 วัน  เเละจะกลับมาเริ่มวิ่งอีกครั้งในวันที่ 2 ธันวาคมนนี้  โดยเริ่มที่เส้นทางจุดบริเวณโรงเรียนนายสิบทหารบก

ล่าสุดนั้นทาง "นิ้วกลม" นักเขียนชื่อดังได้โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊ก "Roundfinger" เกี่ยวกับเรื่องดังกล่าวโดยมีเนื้อหาดังนี้

ทางของฉัน ฝันของเธอ เรื่องของเรา

---
1
ตื่นมาได้ข่าวว่าพี่ตูนบาดเจ็บจนไปต่อไม่ไหวระหว่างมุ่งหน้าสู่หัวหิน ดูจากไลฟ์แล้วเหมือนเขาผ่านความพยายามที่จะ "ไปต่อ" มาแล้วหลายครั้ง ทั้งพ่นสเปรย์ ทั้งกดเส้นกดจุด ค่อยๆ เดิน แล้วพยายามวิ่งใหม่ เวลาที่คนคนนี้ยกมือขอเลิกวิ่งกลางคันนั่นแปลว่าอาการเกินความพยายามจะกัดฟันไปต่อ เพราะถ้าพอไหว คนใจสู้แบบเขาจะไม่ยอมเลิกกลางคันง่ายๆ เป็นแน่

.

2
อาการบาดเจ็บของพี่ตูนเป็นไปในลักษณะสะสม อาจไม่ได้เกิดจากเหตุการณ์ฉับพลันทันใด แต่เกิดจากการสะสมมาจากหลากหลายสาเหตุ ลำพังแค่วิ่งไกลต่อเนื่องเช่นนี้ก็อ่อนล้าและระบมมากแล้ว แต่ต้องยอมรับด้วยว่า การวิ่งของพี่ตูนไม่ใช่แค่การวิ่ง หากเป็นการให้บริการแฟนานุแฟนด้วยอีกประการหนึ่ง ฉะนั้นท่วงท่าระหว่างวิ่งจึงมิใช่แค่ก้าวขาไปข้างหน้า หากเป็นก้าวๆ หยุดๆ ชะลอบ้าง ย่อตัวลงไปไหว้คุณตาคุณยายบ้าง โน้มตัวหลังโค้งเล่นกับน้องๆ เด็กๆ บ้าง แจกลายเซ็นบนหมวก เสื้อ กีตาร์ ฯลฯ จับไม้จับมือพ่อแม่พี่น้อง มากมายก่ายกองสารพัดท่วงท่า นี่มิใช่การวิ่งระยะไกลเท่านั้น หากเป็นการ "เซอร์วิสแฟนเพลง" ระยะไกลและยาวนานที่สุดครั้งหนึ่งในประเทศ และอาจจะติดอันดับโลก หากมีการจัดอันดับ

.

3
เช่นนี้แล้วร่างกายจึงไม่ได้เคลื่อนที่ไปด้วยท่าใดท่าหนึ่งอย่างต่อเนื่องกล้ามเนื้อขาที่ทำหน้าที่วิ่ง เดี๋ยวก็ต้องมานั่งยองๆ รับน้ำหนัก เดี๋ยวก็หยุดกึกเฉยๆ เสียอย่างนั้น มันน่าจะรับบทหนักอยู่มิใช่น้อย กับการรับใช้เจ้าของกล้ามเนื้อที่ต้องการให้บริการทุกคนอย่างทั่วถึงที่สุดเช่นนี้

.

4
ตอนที่มีโอกาสได้ไปอยู่ร่วมในขบวน "ก้าวคนละก้าว" ผมค่อยๆ เข้าใจพ่อแม่พี่น้องที่มารอพี่ตูนมากขึ้นว่า ทำไมจึงอยากจับมือ ถ่ายรูป สัมผัสตัวพี่ตูนกันขนาดนั้น เพราะบางคนมายืนรอนานถึงสามชั่วโมง บ้างก็มากันทั้งครอบครัว เด็กๆ ออกมารอกันทั้งโรงเรียน พอได้เห็นพี่ตูนจึงดีใจมาก และไม่แปลกที่บางคนก็ลืมตัวโถมเข้าใส่ บางคนพยายามวิ่งตาม บางคนก็ยื้อพี่ตูนไว้ด้วยการเหนี่ยวแขน ขณะที่บางคนก็วิ่งตัดหน้ามาจากถนนอีกฝั่งก็ยังมี ส่วนการยื่นเงินให้ ส่วนใหญ่ก็มักจะอยากยื่นใส่มือพี่ตูนด้วยตัวเอง ถนนทุกสายจึงมุ่งสู่ "พี่ตูน" แต่เพียงผู้เดียว

.

5
ผมมีโอกาสพูดคุยกับพี่ๆ เพื่อนๆ บางคนในทีมก้าวฯ ก็เข้าใจหัวอกของพวกเขาดีว่า ในฐานะ "ทีมก้าวฯ" เขาไม่สามารถบอกกับพี่น้องประชาชนได้ด้วยการออก "กฎเหล็ก" ว่าควรปฏิบัติตัวอย่างไร เพราะมันจะทำให้บรรยากาศการพบปะกันเปลี่ยนไป แทนที่จะเป็นไปอย่างธรรมชาติก็จะต้องมาปฏิบัติกันตามกฎ ครั้นจะพูดเตือนก็ต้องระวังน้ำเสียง เกรงจะไปกระทบจิตใจของคนที่อยากมารอให้กำลังใจและให้เงินบริจาค การเตือนหรือขอร้องจึงทำได้ยากยิ่ง

.

6
การบริหารจัดการคนจำนวนมหาศาลตลอดเส้นทางสองพันกว่ากิโลเมตรย่อมมิใช่เรื่องง่าย และแน่นอนมิใช่เรื่องสนุก ร้อยคนร้อยความต้องการ ร้อยเจตนา แสนคนก็คูณเข้าไป เรื่องที่แม้จะเคยบอกกล่าวกันแล้วก็ยังคงเกิดขึ้นทุกวัน

.

7
ส่วนหนึ่ง ผมคิดว่าเราต้องยอมรับว่านอกจากเจตนาสุดยอดของพี่ตูนที่อยากช่วยเหลือโรงพยาบาลศูนย์ทั้ง 11 แห่งแล้ว อีกแรงผลักดันที่สำคัญอย่างยิ่งคือ "ความฝัน" ของเขาเองที่อยากวิ่งจากใต้สุดไปเหนือสุดให้สำเร็จ และถ้าเป็นไปได้ เขาก็อยากทำให้สำเร็จภายในเวลาที่ตั้งไว้ นี่คือ "ทางของฉัน" สำหรับพี่ตูน ในมุมมองของผม แม้ยอดเงินบริจาคจะถึงตามเป้า แต่ถ้าพี่ตูนไปไม่ถึงแม่สายก็คงเป็นเรื่องน่าเสียดายอย่างยิ่งที่ "ความฝัน" นี้ไม่บรรลุตามความตั้งใจ สำหรับผมแล้ว ทั้งสองสิ่งสำคัญไม่แพ้กัน

.

8
ผมกลับคิดของผมเอาเองว่า หากการวิ่งเพื่อรับเงินบริจาคของพี่ตูนเป็นการทำเพื่อคนอื่น ผมคิดว่าผู้คนทั้งหลายก็มีโอกาสทำเพื่อพี่ตูนเช่นกัน นั่นคือการสนับสนุนให้พี่ตูนไปถึง "ความฝัน" ของเขาด้วย คือการช่วยกัน "ประคับประคอง" และ "ทะนุถนอม" พี่ตูนให้วิ่งไปถึงแม่สายอย่างที่ตั้งใจ ผมเชื่อว่าพี่ตูนจะมีความสุขมากถ้าทำฝันสำเร็จ

.

9
คราวนี้จึงต้องชั่งน้ำหนักระหว่างความต้องการส่วนตัวของเรากับความฝันของพี่ตูน ระหว่าง "ทางของฉัน" กับ "ฝันของเธอ" ฝันของบางคนอาจเป็นการได้เจอ ได้จับมือ ได้ถ่ายรูปคู่ ได้ยื่นเงินให้ ได้เอาเงินคล้องคอ ฯลฯ เป็นไปได้ไหมว่า ถ้าเราลดขนาดความฝันตัวเองลง เป็นแค่การได้ยืนปรบมือให้ ได้แตะมือ บริจาคเงินกับทีมงาน ยอมเก็บกีตาร์ไว้ที่บ้านแล้วออกมาเก็บความทรงจำไปแทนลายเซ็น ไม่โถมเข้าหา ไม่เหนี่ยวรั้งเขาขณะที่วิ่ง กล่าวทักทาย ยิ้มให้ ยกนิ้วให้ ฯลฯ แม้ความฝันของเราไม่เต็มร้อยอย่างที่หวัง แต่การทำเช่นนี้จะทำให้ "ทางของพี่ตูน" เป็นไปอย่างนุ่มนวลขึ้น

.

10
คำถามนี้จึงนำไปสู่ความคิดถัดไปว่า ทำอย่างไรที่จะเปลี่ยน "ทางของฉัน" และ "ฝันของเธอ" ให้เป็น "ทางของเรา ฝันของเรา" ผมคิดว่าหากทุกคนที่ออกมาให้กำลังใจและให้เงินบริจาคคิดในใจว่าเราคือทีมเดียวกัน เราจะคิดถึง "นักวิ่ง" มากขึ้น คิดว่าทำอย่างไรที่จะ "เซฟ" นักวิ่งให้นักวิ่งทีมเราวิ่งไปถึงจุดหมายได้อย่างราบรื่นที่สุด โดยการที่เรา "ได้ตามที่คาดฝัน" ไว้น้อยลงกลับกลายเป็นเรื่องดี เรื่องน่าดีใจ ที่เรายอมเสียสละไม่ทำตามใจตัวเองเพื่อสนับสนุนความฝันของนักวิ่งในทีม

.

11
คงไม่มีใครคิดว่า แค่ได้ถ่ายรูปคู่กับพี่ตูนก็จบแล้ว ไม่ติดตามการวิ่งในจังหวัดถัดๆ ไป ผมคิดว่าไม่น่าจะมีใครเป็นเช่นนั้น แต่คงยังรอลุ้นไปตลอดเส้นทาง ฉะนั้น แค่เส้นทางที่พี่ตูนผ่าน "บ้านเรา" ก็ไม่ใช่หน้าสุดท้ายของหนังสือเล่มหนานี้ เรายังคงตามอ่านอย่างจดจ่อ เส้นทางลากยาว มีเราเป็นส่วนหนึ่ง น่าจะดีถ้าเราเป็นส่วนสนับสนุน และคงน่าเสียใจถ้าเราเป็นส่วนที่ทำให้สะดุด บาดเจ็บ หรือต้องหยุดพักยาว "ทางของเขา" ต้องหยุดลงเพราะ "ฝันของเรา"

.

12
จึงอยากชวนทุกคน "เซฟพี่ตูน" ด้วยกัน และมองว่าเราคือทีมเดียวกัน ลดขนาดความฝันของตัวเอง หลอมรวมเป็นทางเส้นเดียวกัน ไม่ใช่แค่ระยะหนึ่ง พี่ตูนยังต้องวิ่งผ่านอีกหลายจังหวัด น่าจะเจอผู้คนอีกนับแสนคน หากนับว่านี่คือการ "เซอร์วิสแฟน" ที่ยาวไกลและยาวนานที่สุด ผมคิดว่าเราคงเข้าใจและอยากให้้กำลังใจเขาอย่างทะนุถนอมมากขึ้น

.

13
ถ้าเป็นผม วันที่พี่ตูนวิ่งถึงแม่สาย ผมคงยิ้มด้วยความยินดีกับตัวเองที่ยอมเก็บกีตาร์ไว้ที่บ้านแบบไม่มีลายเซ็น แลกกับได้เห็นพี่ตูนวิ่งถึงจุดหมาย ยอมไม่มีรูปคู่กับพี่ตูน แลกกับได้เห็นเขาไปถึงแม่สายโดยไม่บาดเจ็บ ผมคิดว่ามีสิ่งหนึ่งที่พี่ตูนกำลังสอนผมอยู่ นั่นคือความสุขจากการเสียสละ ในฐานะแฟนหรือผู้ชื่นชมให้กำลังใจ หากได้เสียสละความต้องการหรือความฝันส่วนตัวสักครั้งเพื่อ "เส้นทาง" และ "ความฝัน" ของคนที่เราชื่นชม ต่อให้ใครไม่รู้ แต่เรารู้ เผลอๆ อาจจะน่าภูมิใจยิ่งกว่าการได้ลายเซ็นหรือรูปคู่เสียด้วยซ้ำไป

.

14
แน่นอนครับว่าแต่ละคนคิดไม่เหมือนกัน ผมคิดของผมแบบนี้ จึงอยากแบ่งปันสู่กัน ส่วนจะตัดสินใจกันอย่างไร ผมเคารพในทุกการกระทำอยู่แล้วครับ พี่ตูนยังวิ่งอีกไกล เจออะไรอีกมาก เราเลือกได้ครับว่าเราจะเป็น "คนระหว่างทาง" ในความทรงจำแบบไหน ไม่ใช่ความทรงจำของใครหรอกครับ ความทรงจำของเราเองนี่แหละ

.

15
สุดท้าย ฝากเรื่องชวนคิดไว้นิดเดียว ถ้าพี่ตูน "เซอร์วิส" เราขนาดนี้ ในมุมของเรา เราจะ "เซอร์วิส" พี่ตูนได้อย่างไรบ้าง ในฐานะทีมเดียวกัน ถ้าหาก "ทางฉัน ฝันของเธอ" มันเป็น "เรื่องของเรา"

#ก้าวคนละก้าว
#ฝากบอกเพื่อนๆที่จะให้กำลังใจพี่ตูนด้วยนะครับ

Cr. ก้าว / Roundfinger