ขอร้องอยากให้อ่าน!! จากปากคนช่วยคนพิการเดินทางในกทม. บอกได้เลยว่า"ไม่เคยอับอายกับกรุงเทพขนาดนี้" ทุกคนก็มีสิทธิ์เท่าเทียมกันจริงหรือ!!?

ถือว่าเป็นเรื่องราวที่สะท้อนสังคมได้อย่างดีในตอนนี้เลย เมื่อผู้ใช้เฟซบุ๊กที่มีชื่อว่า "Praiya Praja" ได้โพสต์ข้อความเมื่อเจ้าตัวนั้นได้พูดคุยกับคนพิการคนหนึ่งโดยมีเนื้อหาดังนี้

ไม่เคยอับอายกับกรุงเทพขนาดนี้ วันนี้ได้เพื่อนใหม่(คุยสนุกมาก)เป็นคนนั่งรถเข็น พี่เขาก็ไปบีทีเอส เราก็เลยเข็นพี่จากท้ายซอยทองหล่อไปปากซอย ตอนแรกไม่นึกว่ายากอะไร จำได้ว่าฟุตบาทเรียบ ตัวเราเองก็ชอบเดินเล่นในเมืองอยู่แล้ว ระยะเดินประมาณ 30 นาทีกว่าๆ ซึ่งเราไม่มีปัญหาอะไร ก็ว่าจะชวนคุยไปเรื่อยๆ อากาศก็ไม่ร้อนเท่าไหร่

อุปสรรคที่คาดไม่ถึง คืออย่างอื่น ฟุตบาทเต็มไปด้วยมอเตอร์ไซต์ที่จอดอยู่ เสาไฟฟ้าที่ปักกลางถนน กินพื้นที่ฟุตบาทจนรถเข็นผ่านไม่ได้ ฟุตบาทไม่มีทางลาด พี่เขาต้องเข็นลงถนนใหญ่ เบียดระหว่างรถยนต์ เพราะไม่มีทางเดินหลายครั้งมาก  เรายกพี่เขาทั้งลงทั้งขึ้นจนหอบ เพราะไม่มีทางลาดเลย ถ้าพี่เขาไม่มีเราอยู่ด้วยนะ พี่เขาบอกว่าเขาคงยอมแพ้ไปแล้ว ปัญหาอย่างนี้ที่ "ฟุตบาทขาดตอน" แล้วเดินทางต่อไปไม่ได้ ปกติพี่เขาต้องรอจนกว่าจะมีคนเดินผ่าน หรือร้องให้คนช่วยเหลือ ถ้าไม่มี - ก็รอต่อไปจนกว่าจะมีคนผ่านมาช่วย

ได้ยินเพิ่มเติมจากประสบการณ์พี่ๆ คนอื่นๆ ที่นั่งรถเข็น ว่าแท็กซี่หลายคันไม่รับผู้พิการพร้อมรถเข็น ถามว่า 'เดินไม่ได้จริงๆ หรอ' บ้าง 'ไม่เอารถเข็นขึิ้นรถนะ มันพาซวย' บ้าง เป็นทัศนคติที่น่าสลดมาก
พอมาบีทีเอส ฝั่งที่พวกเราอยู่ไม่มีลิฟต์ พี่เขาก็บอกว่าตามกระบวนการคือ เรา(ที่ขึ้นเองได้)ต้องวิ่งขึ้นไปแจ้งเจ้าหน้าที่ว่ามีผู้โดยสารที่มีความพิการจะใช้บริการ เจ้าหน้าที่ยืนอยู่ไกลมากก และไม่ยอมเดินมาหา ถึงแม้ว่าจะไม่มีผู้โดยสารให้ตรวจกระเป๋า เราทั้งร้องทั้งกวักมือ สุดท้ายเลยตะโกนสุดเสียง บอกไปเลยว่ามีคนต้องการความช่วยเหลือรออยู่ข้างล่าง (พี่เจ้าหน้าที่ยังคงไม่เดินมา อาจจะเป็นระเบียบในการไม่ทิ้งตำแหน่ง อาจควรมีการพิจารณาเพิ่มเรื่องนี้ ว่าในกรณีฉุกเฉิน ผู้โดยสารจะสามารถขอความช่วยเหลือจากใครได้บ้าง) เราตะโกนนานอยู่ (หรือเขาอาจจะกลัวว่าเราดูอันตราย 55) - กว่าพี่เขาจะเดินมา พอเดินมา เขาก็บอกว่าต้องรอนายสถานี ตัวเขาทำอะไรไม่ได้ เขาบอกให้เราไปก่อนเลย อีกนานกว่าจะได้ขึ้นมา ซึ่งเราก็ไม่ยอมไป

ตาม protocol แล้วจะต้องหยุดบันไดเลื่อน แล้วยกรถพี่เขาขึ้น 'แต่' โดยไม่ให้เหตุผล เจ้าหน้าที่ที่นี่ยกพี่เขาขึ้นบันไดเลื่อนเลย ซึ่งอันตรายมาก คนในรถเข็นอย่างนี้หงายหลังตกได้ เพราะบันไดเลื่อน BTS เร็วว่าบันไดเลื่อนห้าง นี่คือพี่เขาฝากชีวิตไว้กับพนักงานที่ยันรถพี่เขาไม่ให้หงายหลังลงบันได้เลื่อน พอขึ้นมาแล้ว เขาก็ต้องแจ้งนายสถานีทุกสถานีว่าพี่เขากำลังจะไป ต้องยกรถพี่เขาขึ้นรถไฟฟ้า เพราะพี่เขาขึ้นเองไม่ได้ ช่องระหว่างรถไฟกับชานชาลามันห่างกันเกินไปสำหรับล้อรถเข็น ... ตลอดเวลาตรงนี้ พี่เขายังยิ้ม ยังใจเย็นมาก ส่วนเราก็ตกใจมาก ผิดหวังมาก เพราะไม่เคยได้เห็นกับตามาก่อนว่าปัญหานี้รุนแรงแค่ไหน
ในบางกรณีที่ลิฟต์เสีย พี่เขาเล่าต่อเจ้าหน้าจะปิดบันไดเลื่อน และให้ผู้โดยสารคนอื่นๆ รอ ซึ่งพี่เขาก็จะเกรงใจมาก ยิ่งสยามอย่างนี้ คนออรอกันเยอะมาก ทุกคนจะรอจนเจ้าพนักงานเข็นพี่เขาขึ้น จนเปิดบันได้เลื่อนอีกครั้ง นึกภาพดูสิ ทุกคนรอเราคนเดียว เอาจริงๆ เรานึกความรู้สึกพี่เขาไม่ออกเลย แค่เราควานหาเงินจ่ายค่าตั๋วบีทีเอส แล้วช้า เราก็รู้สึกอายแล้ว แล้วสเกลนี้ล่ะ

อยากให้ทุกคนใส่ใจความรู้สึกของคนที่อยู่กับความพิการบ้าง ผู้เกี่ยวข้องทุกคน ทั้งทางกทม. ผู้ที่รับผิดชอบการทำทางเท้า การทำทางลาด ทางลาดหลายๆ อันที่ทำมา ใช้ไม่ได้ มันต่ำเกินไป มันหักมุมเกินไปบ้าง อยากขอความเข้าใจจากบีทีเอส ทั้งในเรื่อง่ระเบียบการเทรนพนักงาน การวาง protocol และการจัดสถานีให้เอื้อสำหรับผู้โดยสาร "ทุกคน"

ทำไมเขาต้องลำบากขนาดนี้ ผิดหวังมากจริงๆ ปากก็บอกว่าอยากให้ผู้พิการเข้ามามีส่วนร่วมในสังคมมากขึ้น บอกว่าเชื่อในความสามารถ แต่สภาพของสังคมเรา ระบบการขนส่ง ถนนหนทางยังไม่เอื้อเขาเลย เห็นแล้วก็น้ำตาตกใน
สถานการณ์นี้ไม่จำเป็นต้องเกิดขึ้น อยากให้มีกระบวนการตรวจสอบเรื่องการใช้งาน หรือการเข้าถึงของผู้มีความพิการเวลาสร้าง หรือออกแบบ ถ้ามีกระบวนการนี้อยู่แล้ว อยากให้มัน "เข้ม" ขึ้น มันไม่เกิดความสามารถของพวกเราเลยนะคะ มีความพิการหรือไม่ ทุกคนก็มีสิทธิ์ใช้พื้นที่สาธารณะและการขนส่งอย่างเท่าเทียม #อิสระภาพเท่าเทียม

แชร์ได้นะ public post แล้ว #BTS #BMA #skytrain #bangkok #disabilities #shame #Humanrights #equality #ประเทศไทย #ผู้พิการ #สิทธิ #รถไฟฟ้า #บีืีทีเอส #ขอความเข้าใจ #ผิดหวัง

หลังจากโพสต์ลงไปนั้นก็ได้มีคนเข้ามาแชร์ข้อความนี้และแสดงความคิดเห็นอย่างเช่น 

Cr.Praiya Praja