ความทรงจำที่ยิ่งใหญ่!! หนุ่มยะลาพิการแต่กำเนิดเดินไม่ได้ ฝันอยากไปดูคอนเสิร์ต "บอดี้สแลม" แม้รู้เป็นไม่ได้แต่ปาฏิหาริย์มีจริงได้กอด "พี่ตูน"

03 พ.ย. 2560

แชร์ |

หนุ่มยะลาพิการแต่กำเนิดเดินไม่ได้ ฝันอยากไปดูคอนเสิร์ต "บอดี้สแลม" แม้รู้เป็นไม่ได้แต่ปาฏิหาริย์มีจริงได้กอด "พี่ตูน"

สืบเนื่องจากการกลับมาอีกครั้ง สำหรับโครงการ “ก้าวคนละก้าว เพื่อโรงพยาบาล 11 แห่งทั่วประเทศ” โดยจะเริ่มต้นวิ่งก้าวแรกที่ อ.เบตง จ.ยะลา ใต้สุดประเทศไทย สู่จุดหมายปลายทาง อ.แม่สาย จ.เชียงราย ของ "อาทิวราห์ คงมาลัย" หรือ "ตูน บอดี้สแลม" ซึ่งที่ผ่านมามีกระแสต่างๆ ทั้งวิจารณ์และชื่นชมออกมาต่างๆ นานา แต่ก็ไม่ทำให้โครงการวิ่งในครั้งนี้ยุติลงแต่อย่างใด ซึ่งวันนี้นับเป็นวันที่ 3 ของการวิ่งก้าวคนละก้าวของตูน ท่ามกลางการต้อนรับอย่างดีตลอดเส้นทางจากประชาชนทุกเพศทุกวัย

ความทรงจำที่ยิ่งใหญ่!! หนุ่มยะลาพิการแต่กำเนิดเดินไม่ได้ ฝันอยากไปดูคอนเสิร์ต "บอดี้สแลม" แม้รู้เป็นไม่ได้แต่ปาฏิหาริย์มีจริงได้กอด "พี่ตูน"

ล่าสุด กับอีกหนึ่งเรื่องราวสุดประทับใจที่เกิดระหว่างทางที่ตูน และคณะวิ่งผ่าน โดยเฟซบุ๊ก "พลังใจถึงชายแดนใต้" ได้โพสต์ภาพพร้อมข้อความระบุว่า...รู้ไหมว่าหลังจากพี่ตูนวิ่งผ่านไปในแต่ละพื้นที่เกิดอะไรขึ้น!! ภายในหัวใจของผู้คนที่ได้พบเจอ !!!! อารีเป็น กามาอูเซ็ง หรือที่คนในชุมชนเรียกว่าแบเอง อายุ 25 ปี เขาเป็นผู้พิการมาตั้งแต่กำเนิด จากความผิดปกติตั้งแต่วัยเด็ก ทำให้กล้ามเนื้อด้านล่างตั้งแต่เอวจนถึงถึงปลายเท้าไม่สามารถควบคุมได้เลย ไปไหนมาไหนต้องใช้รถวีลแชร์ แต่ก็ยังโชคดีที่พอจะขยับร่างกายส่วนบน และมือทั้งสองได้อยู่บ้างแม้จะไม่เทียมเท่าคนปกติแต่ก็พอจะช่วยเหลือตัวเองได้

วันนี้แบเองมารอพี่ตูนด้วยใจที่ตื่นเต้น ขนาดที่ว่าอาจจะเป็นที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ เพราะด้วยสภาพร่างกายแบบนี้ คงไม่มีโอกาสที่จะไปไหนมาไหนได้ไกล กว่าพื้นที่ของตัวเอง แบเองยังเล่าว่าเคยมีความฝันเล็กว่าอยากไปดูคอนเสิร์ตพี่ตูน เล่นเพลงแสงสุดท้ายเพื่อจะได้อยู่ร่วมเหมือนคนอื่นๆ ที่เคยเห็นคนมากมายดูผ่าน YouTube แต่เมื่อย้อนดูตัวเองก็สารภาพว่าไกลเกิน หลังเสร็จจากการละหมาดในเวลาตีห้า แบเองก็ขอให้คุณแม่ช่วยเข็นวีลแชร์ออกมารอพี่ตูนอยู่ที่ถนนฝั่งตรงข้าม พร้อมกับกำเงินที่ตัวเองเก็บไว้ มารวบรวมกับเพื่อนบ้านเพื่อเตรียมส่งมอบให้กับพี่ตูน...แล้วทั้งคู่ก็ได้เจอกัน....สมความปรารถนาและความตั้งใจ นอกจากภาพถ่ายที่แบเองภาคภูมิใจ เปิดดู แล้วยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่ คงเห็นจะเป็นคำพูดสั้นๆ ที่พี่ตูนพูดออกมาจากใจให้หนุ่มพิการคนนี้ "สู้ๆๆ นะครับ" "สู้ๆ นะครับ" "ผมไปก่อนครับ. สู้ๆนะครับ"

สิบนาทีผ่านไป พี่ตูนวิ่งผ่านเกือบกิโล แบเองยังคงก้มหน้าก้มตาดูภาพถ่ายที่แทนความทรงจำ แม่ของแบเองกำลังจะเข็นแบกลับบ้าน..จู่ๆ แบก็หันมายิ้มกับผม แล้วพูดขึ้นมาว่า "เจอพี่ตูนวันนี้ ผมจะไม่ท้อแท้กับชีวิตแล้วครับ" หนึ่งความทรงจำที่งดงามระหว่างทางผ่านที่พี่ตูนก้าวมาพบกัน... ภาคภูมิ. ประทุมเจริญ (ใครรู้จักหรือพอมีทางติดต่อคนนี้บ้าง ฝากแชร์ด้วยครับ)