บาปหนักมาก!!ใครไม่รู้รีบอ่านซะ!!”เวลาตักบาตร”ไม่ควรใส่ของ 5 สิ่งนี้เด็ดขาด!!อะไรบ้าง? (อ่านรายละเอียด)

บทความนี้ผู้เขียนขอเสนอเกร็ดความรู้เล็กๆน้อยๆเกี่ยวกับ “อาหารและสิ่งของที่ห้ามนำมาใส่บาตร,ห้ามนำถวายให้พระภิกษุฉันตามพุทธบัญญัติข้อห้ามของพระพุทธองค์”ซึ่งหลายๆคนอาจจะยังไม่รู้และยังคงเข้าใจผิดกันอยู่มาก ตามหลักพระธรรมวินัยจริงๆ แล้วค่อนข้างละเอียดอ่อนและมีข้อห้ามอยู่มาก เนื่องด้วยพระวินัย พระสงฆ์ไม่สามารถทำอาหารเองได้ และในบทความนี้ผู้เขียนก็มีคำอธิบายเพิ่มเติมมาฝากให้ท่านผู้ชมได้อ่านประดับความรู้กันอีกด้วยค่ะ

ซึ่งก็คือเรื่อง ความหมายของคำว่า การทำบุญใส่บาตร หรือที่เรามักจะเรียกกันว่า การตักบาตร นั้นจริงๆแล้วเราสามารถที่จะเรียกว่า ใส่บาตร ก็ได้ค่ะท่านผู้ชมไม่ถือว่าเราเรียกผิดแปลกแต่อย่างใด!!แต่ทว่าในหลายๆท้องที่นั้นก็ยังคงมีผู้คนอีกจำนวนมากที่ยังมีความกังขากันอยู่ว่าตกลงแล้วจะต้องเรียกว่า ตักบาตร หรือ ใส่บาตร กันแน่? และคำตอบที่ผู้เขียนได้มาจากการสืบค้นนั้น..ก็ว่ากันว่าคำว่าตักบาตรนั้นมาจากกิริยาอาการที่ใช้ทัพพีตักข้าวใส่บาตรพระ ซึ่งก็คือประเพณีอย่างหนึ่งที่ชาวพุทธปฏิบัติสืบต่อกันมาแต่สมัยพุทธกาล..โดย พระภิกษุจะถือบาตรออกบิณฑบาตเพื่อรับอาหารหรือทานอื่นๆ ตามหมู่บ้านในเวลาเช้า ผู้คนที่ออกมาตักบาตรจะนำของทำทานต่างๆ เช่น ข้าว อาหารแห้ง มาถวายพระนั่นเองค่ะ

สำหรับชาวพุทธนั้นล้วนเชื่อถือกันว่าประเพณีนี้เป็นการสร้างกุศล และถือว่าเป็นการแผ่ส่วนกุศลให้กับญาติผู้ล่วงลับไปแล้วด้วย โดยเชื่อกันว่าอาหารที่ถวายไปนั้นจะส่งถึงญาติผู้ล่วงลับด้วยเช่นกัน แต่เชื่อว่าหลายๆคนยังไม่รู้ว่ามีสิ่งของบางอย่างที่ไม่ควรนำใส่บาตรเด็ดขาด!!ลองมาดูกันเลยค่ะว่ามีอะไรบ้าง?

ข้าวสาร อาหารแห้ง เนื้อสด ไม่ควรใส่บาตร เนื่องด้วยพระวินัย พระสงฆ์ไม่สามารถ Cooking เองได้ และของที่ญาติโยมนำมาใส่บาตร พระท่านไม่สามารถเก็บไว้ขามวัน ถ้าจะถวายจึงควรเป็นของที่ฉันได้ทันที และพระฉันของดิบไม่ได้ด้วยค่ะ แซลมอนซาซิมิ ไข่ต้มยางมะตูม ไข่ออนเซนพระก็ฉันไม่ได้นะคะ ถ้าอยากถวายควรถวายให้กับวัดเพื่อเก็บเข้าโรงทาน

2) เงิน ใส่บาตรไม่ได้ เด็ดขาด!! ผิดพระธรรมวินัย พระรับเงินนั้นอาบัติทุกกรณีค่ะ สำหรับชาวพุทธที่อยากถวายปัจจัยให้นำไปถวายกับวัดโดยตรง หรือหยอดตู้ดีกว่า (ข้อนี้เห็นญาติโยมชอบใส่กันจัง)

3) เนื้อต้องห้าม 10 ชนิด ที่พระพุทธเจ้า “ห้ามภิกษุฉัน”บ้านเราไม่นิยมบริโภคกันอยู่แล้ว อย่านึกอุตรินำไปใส่บาตรหรือถวายพระกันอย่างเด็ดขาดเลยนะคะ หากว่าใครนำเนื้อเหล่านี้ไปปรุงอาหารถวายให้พระฉันนี่ ถือว่าเป็นบาปกรรมหนักเลยเชียวนะจ๊ะ และสำหรับหัวข้อที่สามนี้ ผู้เขียน จะขอหยิบยกเรื่องราวความเป็นมาเกี่ยวกับพุทธบัญญัติของพระพุทธองค์ที่ทรง ห้ามภิกษุฉันเนื้อ 10 ชนิดมาบรรยายมอบให้เป็นวิทยาทานอันเป็นประโยชน์ด้านความรู้แก่ท่านผู้ชมทุกๆท่านโดยทั่วกัน ซึ่งมีเนื้อหาดังต่อไปนี้…

ในพระไตรปิฎก เล่มที่ 5 พระวินัยปิฎก เล่มที่ 5 มหาวรรค ภาค 2 ได้กล่าวถึงเรื่องเนื้อ 10 ชนิด ที่พระพุทธเจ้าทรงมีพุทธบัญญัติห้ามภิกษุฉัน ซึ่งมีความโดยย่อดังนี้

ในกาลนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้า ประทับอยู่ ณ อิสิปตนมฤคทายวัน เมืองพาราณสีนั้น สมัยนั้น อุบาสกสุปปิยะและอุบาสิกาสุปปิยา เป็นผู้เลื่อมใส บำรุงพระสงฆ์อยู่ในพระนครพาราณสี วันหนึ่งอุบาสิกาสุปปิยาไปยังอารามวิหารทุกแห่ง แล้วเรียนถามภิกษุทั้งหลายว่า ภิกษุรูปใดอาพาธ และอยากให้นำอะไรมาถวาย

ภิกษุรูปหนึ่งดื่มยาถ่ายและได้บอกอุบาสิกาสุปปิยาว่า ต้องการน้ำเนื้อต้ม อุบาสิกาสุปปิยารับคำว่าจะนำมาถวายเป็นพิเศษ เมื่อกลับเรือนจึงสั่งชายคนรับใช้ให้ไปหาซื้อเนื้อสัตว์ แต่เขาหาซื้อทั่วเมืองก็ไม่มี จึงได้กลับไปบอกอุบาสิกาสุปปิยาว่า ไม่มีเนื้อสัตว์ขาย เพราะวันนี้ห้ามฆ่าสัตว์

อุบาสิกาสุปปิยาจึงวิตกว่า ภิกษุอาพาธรูปนั้น เมื่อไม่ได้ฉันน้ำเนื้อต้ม อาจจะอาพาธมากขึ้นหรือถึงมรณภาพ การที่เรารับคำแล้วไม่จัดหาไปถวายนั้น เป็นการไม่สมควร

เมื่อคิดดังนี้ จึงได้หยิบมีดหั่นเนื้อมาเชือดเนื้อขาส่งให้หญิงคนรับใช้ สั่งให้ต้มเนื้อนี้ แล้วนำไปถวายภิกษุรูปที่อาพาธ และถ้าผู้ใดถามถึง ก็ให้บอกว่าเธอป่วย แล้วเอาผ้าห่มพันขา เข้าห้องนอนบนเตียง

เมื่ออุบาสกสุปปิยะกลับถึงเรือน อุบาสิกาสุปปิยาจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทราบ อุบาสกสุปปิยะร่าเริงดีใจว่า สุปปิยามีศรัทธาเลื่อมใสถึงแก่สละเนื้อของตนเอง แล้วสิ่งอื่นใดทำไมนางจักให้ไม่ได้เล่า จากนั้นอุบาสกสุปปิยะจึงเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาค แล้วอาราธนาไปรับภัตตาหารในวันรุ่งขึ้น

เมื่อพระผู้มีพระภาคเสด็จไปสู่เรือนของอุบาสกสุปปิยะแล้วไม่เห็นอุบาสิกาสุปปิยา จึงตรัสถาม เมื่อทราบความว่านางป่วย จึงรับสั่งให้พามาเฝ้า ทรงเห็นแผลใหญ่ที่ขาของนาง และด้วยอานุภาพของพระพุทธองค์ เนื้อขาที่หายไปนั้นก็กลับเต็มดังเดิม

จากนั้นเมื่อเสด็จกลับจึงรับสั่งให้ประชุมภิกษุสงฆ์ ทรงสอบถามภิกษุทั้งหลายว่า ภิกษุรูปไหนขอเนื้อต่ออุบาสิกาสุปปิยา ภิกษุรูปนั้นได้ทูลรับต่อพระผู้มีพระภาคว่าตนเป็นผู้ขอ และเขาได้นำมาถวาย และฉันแล้ว โดยไม่ได้พิจารณา

พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงทรงติเตียนว่าการกระทำนี้ ไม่เป็นไปเพื่อความเลื่อมใสของชุมชนที่ยังไม่เลื่อมใส ครั้นแล้วทรงรับสั่งกับภิกษุทั้งหลาย เรื่องการฉันเนื้อสัตว์ ดังนี้…

1. ห้ามฉันเนื้อมนุษย์
ด้วยเหตุแห่งอุบาสิกาสุปปิยามีศรัทธาเลื่อมใสภิกษุถึงแก่สละเนื้อของตนเอง นำไปต้มถวายแก่ภิกษุผู้อาพาธ จนตัวเองต้องเจ็บป่วย พระผู้มีพระภาคจึงทรงบัญญัติห้ามแก่ภิกษุทั้งหลายว่า 

“ดูกรภิกษุทั้งหลาย บรรดาคนที่มีศรัทธาเลื่อมใสมีอยู่ เขาสละเนื้อของเขาถวายก็ได้ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงฉันเนื้อมนุษย์ รูปใดฉัน ต้องอาบัติถุลลัจจัย อนึ่ง ภิกษุยังมิได้พิจารณา ไม่พึงฉันเนื้อ รูปใดฉัน ต้องอาบัติทุกกฎ”

2. ห้ามฉันเนื้อช้าง
ในสมัยนั้น ช้างหลวงล้มลงหลายเชือก และเมื่ออัตคัดอาหาร ประชาชนพากันบริโภคเนื้อช้าง และถวายแก่ภิกษุผู้เที่ยวบิณฑบาต เมื่อภิกษุฉันเนื้อช้าง ประชาชนจึงเพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาว่า ช้างเป็นราชพาหนะ ถ้าพระเจ้าอยู่หัวทรงทราบ คงไม่ทรงเลื่อมใสต่อภิกษุเหล่านั้น 

พระผู้มีพระภาคจึงทรงบัญญัติห้ามแก่ภิกษุทั้งหลายว่า “ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงฉันเนื้อช้าง รูปใดฉัน ต้องอาบัติทุกกฎ”

3. ห้ามฉันเนื้อม้า
สมัยต่อมา ม้าหลวงตายมาก และเมื่ออัตคัดอาหาร ประชาชนพากันบริโภคเนื้อม้า และถวายแก่ภิกษุผู้เที่ยวบิณฑบาต เมื่อภิกษุฉันเนื้อม้า ประชาชนจึงเพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาว่า ม้าเป็นราชพาหนะ ถ้าพระเจ้าอยู่หัวทรงทราบ คงไม่เลื่อมใสต่อต่อภิกษุเหล่านั้น

พระผู้มีพระภาคจึงทรงบัญญัติห้ามแก่ภิกษุทั้งหลายว่า “ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงฉันเนื้อม้า รูปใดฉัน ต้องอาบัติทุกกฎ”

4. ห้ามฉันเนื้อสุนัข
สมัยต่อมา ถึงคราวอัตคัดอาหาร ประชาชนพากันบริโภคเนื้อสุนัข และถวายแก่พวกภิกษุผู้เที่ยวบิณฑบาต เมื่อภิกษุทั้งหลายฉันเนื้อสุนัข ประชาชนจึงเพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาว่า ไฉนพระสมณะเชื้อสายพระศากยบุตรจึงได้ฉันเนื้อสุนัขเล่า เพราะสุนัขเป็นสัตว์น่าเกลียด น่าชัง 

พระผู้มีพระภาคจึงทรงบัญญัติห้ามแก่ภิกษุทั้งหลายว่า “ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงฉันเนื้อสุนัข รูปใดฉัน ต้องอาบัติทุกกฎ”

5. ห้ามฉันเนื้องู
สมัยต่อมา ถึงคราวอัตคัดอาหาร ประชาชนพากันบริโภคเนื้องู และถวายแก่พวกภิกษุผู้เที่ยวบิณฑบาต เมื่อภิกษุทั้งหลายฉันเนื้องู ประชาชนจึงเพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาว่า ไฉนพระสมณะเชื้อสายพระศากยบุตรจึงได้ฉันเนื้องูเล่า เพราะงูเป็นสัตว์น่าเกลียดน่าชัง รวมทั้งพระยานาคชื่อสุปัสสะก็เข้าไปทูลขอว่าอย่าฉันเนื้องู 

พระผู้มีพระภาคจึงทรงบัญญัติห้ามแก่ภิกษุทั้งหลายว่า “ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงฉันเนื้องู รูปใดฉัน ต้องอาบัติทุกกฎ”

6. ห้ามฉันเนื้อราชสีห์
สมัยต่อมา พวกพรานฆ่าราชสีห์แล้วบริโภคเนื้อราชสีห์ และถวายแก่พวกภิกษุผู้เที่ยวบิณฑบาต พวกภิกษุฉันเนื้อราชสีห์แล้วอยู่ในป่า ฝูงราชสีห์ฆ่าพวกภิกษุเสีย เพราะได้กลิ่นเนื้อราชสีห์ 

พระผู้มีพระภาคจึงทรงบัญญัติห้ามภิกษุทั้งหลายว่า “ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงฉันเนื้อราชสีห์ รูปใดฉัน ต้องอาบัติทุกกฎ”

7. ห้ามฉันเนื้อเสือโคร่ง
สมัยต่อมา พวกพรานฆ่าเสือโคร่งแล้วบริโภคเนื้อเสือโคร่ง และถวายแก่พวกภิกษุผู้เที่ยวบิณฑบาต พวกภิกษุฉันเสือโคร่งแล้วอยู่ในป่า เหล่าเสือโคร่งฆ่าพวกภิกษุเสีย เพราะได้กลิ่นเนื้อเสือโคร่ง 

พระผู้มีพระภาคจึงทรงบัญญัติห้ามภิกษุทั้งหลายว่า “ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงฉันเนื้อเสือโคร่ง รูปใดฉัน ต้องอาบัติทุกกฎ”

8. ห้ามฉันเนื้อเสือเหลือง
สมัยต่อมา พวกพรานฆ่าเสือเหลือง แล้วบริโภคเนื้อเสือเหลือง และถวายแก่พวกภิกษุผู้เที่ยวบิณฑบาต พวกภิกษุฉันเนื้อเสือเหลืองแล้วอยู่ในป่า เหล่าเสือเหลืองฆ่าพวกภิกษุเสีย เพราะได้กลิ่นเนื้อเสือเหลือง 

พระผู้มีพระภาคจึงทรงบัญญัติห้ามภิกษุทั้งหลายว่า “ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงฉันเนื้อเสือเหลือง รูปใดฉันต้องอาบัติทุกกฎ”

9. ห้ามฉันเนื้อหมี
สมัยต่อมา พวกพรานฆ่าหมีแล้วบริโภคเนื้อหมี และถวายแก่พวกภิกษุผู้เที่ยวบิณฑบาต พวกภิกษุฉันหมีแล้วอยู่ในป่า เหล่าหมีฆ่าพวกภิกษุเสียเพราะได้กลิ่นเนื้อหมี 

พระผู้มีพระภาคทรงบัญญัติห้ามภิกษุทั้งหลายว่า “ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงฉันเนื้อหมี รูปใดฉัน ต้องอาบัติทุกกฎ”

10. ห้ามฉันเนื้อเสือดาว
สมัยต่อมา พวกพรานฆ่าเสือดาวแล้วบริโภคเนื้อเสือดาว และถวายแก่พวกภิกษุผู้เที่ยวบิณฑบาต พวกภิกษุฉันเนื้อเสือดาวแล้วอยู่ในป่า เหล่าเสือดาวฆ่าพวกภิกษุเสีย เพราะได้กลิ่นเนื้อเสือดาว 

พระผู้มีพระภาคจึงทรงบัญญัติห้ามภิกษุทั้งหลายว่า “ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงฉันเนื้อเสือดาว รูปใดฉัน ต้องอาบัติทุกกฎ”

4) ผลธัญพืชที่มีเมล็ด สำหรับผลธัญพืชที่มีเมล็ด เราไม่ควรถวายผลธัญพืชที่มีเมล็ด เพราะถือว่าเมล็ดนั้นยังสามารถที่จะให้กำเนิดชีวิตได้อยู่ ถ้าจะถวายต้องเอาเมล็ดออกก่อน หรือหั่นเป็นชิ้นพร้อมทาน

5) ของหวาน ของมัน ดีต่อใจ ทำลายสุขภาพ ข้อนี้ไม่ได้ผิดธรรมวินัยอย่างใด แต่เนื่องจากพระสงฆ์ไม่ได้ทำกิจกรรมที่ใช้พลังงานเยอะ จึงไม่ควรที่ถวายแกงกะทิมันๆ เนื้อสัตว์ติดมัน น้ำหวาน ของทอด อันเป็นที่มาของโรคภัยต่างๆ ทั้งเบาหวาน ความดัน ไขมันในเลือด ฯลฯ (ไม่รู้เป็นวัฒนธรรมหรืออย่างไร ที่ญาติโยมมักชอบถวายแกงกะทิกัน)

เมื่อรู้อย่างนี้แล้วผู้เขียนก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าในการทำบุญใส่บาตรพระของแต่ละคนในครั้งต่อๆไปนั้นเราทุกคนจะปฏิบัติกันได้อย่างถูกต้องถูกวิธี และจะได้รับบุญอันบริสุทธิ์กันถ้วนหน้านะคะ

ขอขอบคุณท่านผู้เป็นเจ้าของเครดิตภาพที่ผู้เขียนได้นำมาจาก (อินเตอร์เน็ต)เพื่อใช้ในการแสดงประกอบเนื้อหาสาระข้อมูลนี้ค่ะ..และขอขอบคุณแหล่งที่มาของภาพและข้อมูลจาก:วิกิพีเดีย,
 (จาก นิตยสารธรรมลีลา ฉบับที่ 178 ตุลาคม 2558 โดย กองบรรณาธิการ)
และข้อมูลเพิ่มเติม(บางส่วน)จาก :อินเตอร์เน็ตค่ะ
เรียบเรียงโดย: โชติกา พิรักษา และ ศศิภา ศรีจันทร์ ตันสิทธิ์

 

อ่านข่าวอื่นเพิ่มเติม..

เช็คด่วน!! หมอช้าง..เตือนแรง!!! ในวันที่ 31 มกราคม 61 นี้ จะเกิดปรากฎการณ์ "จันทรุปราคาเต็มดวง" ส่งผลให้กับ 2 ราศีต่อไปนี้ ต้องระวังให้มาก..!?

จะต้องสูญเสียอีกเท่าไหร่กับคำว่ารอ!! หนุ่มโวย ภรรยาปวดท้องคลอด ไป รพ.ขอให้หมอผ่าคลอด แต่หมอรอให้คลอดเอง สุดท้ายไม่ทัน! เด็กขาดอากาศหายใจเสียชีวิตสลด

ไม่เชื่ออย่าลบหลู่..“บทสวดตัดเวร ตัดกรรม บอกล้างสัญญาที่เคยผูก” !! ด้วยบทอธิษฐานขออโหสิกรรม โดยสมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต พรหมรังสี)