"ถ้าผมไม่ได้เป็นนายกรัฐมนตรี...หมาตัวนี้ก็คงไม่ตาย"!! สะเทือนใจ...กับเรื่องราวของ "ฉลาด" สุนัขที่ทั้งหวงและห่วง ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ จนตัวตาย!!

บางตอนจากเรื่องของ ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช กับสุนัขที่บ้านซอยสวนพลู

--------------------------------------------------------------------------------

 

เมื่อสิบปีมาแล้ว พี่สาวใหญ่ผมท่านกรุณาให้หมาดัชชุนด์หรือหมาไส้กรอกเยอรมันผมมาคู่หนึ่ง ขนสีดำเป็นมัน ใต้ท้องสีน้ำตาลแก่ และมีจุดสีน้ำตาลอยู่เหนือตาอย่างที่ไทยเราเรียกว่า ‘หมาสี่ตา’

เจ้าของท่านตั้งชื่อของท่านมาเสร็จว่า ‘ฉลาด’ ตัวหนึ่ง เป็นตัวผู้ และ ‘เฉลียว’ อีกตัวหนึ่ง เป็นตัวเมีย

เมื่อทั้งสองนี้เป็นพี่น้องครอกเดียวกันจึงผสมพันธุ์กันไม่ได้  เฉลียวนั้นจึงมีคนมาสู่ขอและได้ลูกครอกหนึ่ง  ผมได้ส่วนแบ่งมาสองตัว ชื่อ ‘ฉิ่ง’ (ตัวเมีย) ตัวหนึ่ง และ ‘ฉับ’ (ตัวผู้) อีกตัวหนึ่ง

ส่วนฉลาดนั้นอาภัพ ไม่มีใครมาสู่ขอไปผสมพันธุ์ ทั้งที่ฉลาดเป็นหมาชั้นดี ถูกลักษณะหมาพันธุ์ดัชชุนด์ทุกประการ

ฉลาดนั้นเป็นหมาฉลาดสมชื่อ เป็นหมาที่ห่วงและหวงเจ้าของมากที่สุดที่ผมได้เคยเห็นมา  ผมนั่งอยู่ที่ไหน ฉลาดก็นั่งอยู่ที่นั่น  จะเดินไปไหน ฉลาดก็ตามติด  ใครเข้ามาใกล้ผม ไม่ว่าจะเป็นคนหรือหมา ฉลาดก็จะเห่าขู่กระโชกอย่างรุนแรง ได้ท่าก็กัดให้  ความหวงห่วงยิ่งนี้ทำให้ฉลาดขาดมิตรในหมู่หมาบ้านเดียวกัน  แต่ฉลาดก็เหมือนจะไม่ทุกข์ร้อนเท่าไรนัก

 

ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช

 

"ฉลาด"

ต่อมา กรรมเวรอันหนักก็มาถึงฉลาดและผม ... ผมได้รับตำแหน่งนายกรัฐมนตรี  บ้านผมก็กลายเป็นบ้านที่มีคนเดินเข้าออกเป็นจำนวนมากเพื่อมาหาผมด้วยกิจธุระต่างๆ สารพัด ทั้งกลางวันและกลางคืน  ฉลาดซึ่งเป็นหมาห่วงเจ้าของอยู่แล้วก็มีความเดือดร้อนเป็นอย่างยิ่ง

ระหว่างที่ผมเป็นนายกรัฐมนตรีนั้น ทางกรมตำรวจได้ส่งตำรวจมารักษาความปลอดภัยให้แก่ผมหลายคน  ตำรวจเหล่านั้นมีจ่าสองคนเป็นผู้บังคับบัญชาและตั้งกองอยู่ที่ศาลาหน้าบ้านผม

ไม่นานนัก ฉลาดก็ไปสมัครอยู่กับตำรวจ คอยเฝ้าประตูหน้าบ้านทั้งกลางวันทั้งกลางคืน  ใครมาก็เห่าให้ตำรวจรู้  ตำรวจพาใครเข้ามาหาผม ฉลาดก็คุมมาด้วย  ระหว่างที่คนนั้นคุยกันกับผมอยู่ ตำรวจก็กลับไปหน้าบ้าน  แต่ฉลาดไม่กลับ นั่งเฝ้าคุมเชิงอยู่จนคนคนนั้นลากลับไป แล้วฉลาดก็จะเดินคุมคนคนนั้นไปส่งหน้าบ้าน  อีกไม่นานก็จะคุมคนใหม่มาพบ

ฉลาดทำอยู่อย่างนั้นทั้งกลางวันกลางคืนอยู่หลายเดือน ไม่เป็นอันกินอันนอน  ร่างกายที่เล็กอยู่แล้วก็ผ่ายผอมลง  ผมก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรได้ เพราะฉลาดเห็นว่าเป็นหน้าที่ที่จะต้องทำให้ผม และทำให้โดยไม่เรียกร้องเอาอะไรตอบแทนทั้งสิ้น ทั้งที่ฉลาดก็รู้ว่าผมเป็นนายกรัฐมนตรี

วันหนึ่ง ตำรวจเปิดประตูบ้านให้รถคันหนึ่งเข้า  ความที่ฉลาดเป็นห่วงเรื่องคนเข้าคนออก ฉลาดก็โผล่หัวออกไปดู  ทันทีที่ประตูเปิด รถคันนั้นก็ทับหัวฉลาดตายคาที่ ไม่ได้ร้องเลยสักเอ๋งเดียว

ผมเป็นนายกรัฐมนตรีนั้น ขอพูดตรงๆ ว่าฉิบหายไปมากจนประมาณไม่ถูก  แต่ก็มิได้เสียดายเพราะถือว่าเป็นเรื่องธรรมดา  แต่ที่ต้องเสียฉลาดไปตัวหนึ่งนั้น ผมยังเศร้าใจอยู่ไม่วาย

ถ้าผมไม่ได้เป็นนายกรัฐมนตรี บางทีฉลาดก็คงยังไม่ตาย!!

 

-----------------------------------------------

ที่มา : หนังสือ "พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวกับคุณ ๆ สี่ขา" โดย วิลาศ มณีวัต